ماهیگیری روخنه گَلان .....علیرضا جعفری

کمتر کسی است در میر که ماهیگیری را تجربه نکرده باشد.

طبیعت بسیار زیبای میر توام با رودخانه بسیار زیبایش یکی از به یاد ماندنی ترین خاطرات را در اذهانمان رقم زده است.

قلابها و نخهایی که از مغازه مرحوم حاجی عباس خریداری می نمودیم.

گاهی اوقات صبح و گاهی اوقات بعد از ظهر میرفتیم

ساعت ۲ بعد از ظهر پشت درب مغازه حاجی عباس و شش و بش زنگ زدن و خدا خدا می کردیم که حاجیه خانم درب را باز نماید. 

درست الان تو همون  حال وهوای  اون سالها قرار گرفتم.

 نوجوانی و غرور و سودای ماجراجویی و...

با ترس دق الباب و کمی عقب تر می ایستادیم و اگر حاجی مس اومد با چشمانی خواب آلود ناشی از خواب قیلوله صلات مرداد ماه.

به هر صورت چه حاجی خوش بود و نبود قلاب و نخ نایلون ( نخ ماهیگیری) چوب پنبه و سرب خریداری نموده و خداحافظی می نمودیم و به باغچه مرحوم علی آقا میرچی سرمیزنم و گاهی با چوب و گاهی با بیلچه. خاک های خیس و زیر بوته هارا جهت یافتن کرم خاکی جستجو می کردیم

باور بفرمایید از لذت و شادی که در آن لحظه و برقی که در چشمانمان از بابت دیدن کرم خاکی نقش می‌بست دیدنی بود.

درون قوطی که سوراخش کرده بودیم با مقداری خاک میریختیم و از راه قدیمی انتهای گیمبیز لو پیاده به سمت سرازیری پل قدیمی اوجان. البته گاهی هم با ماشین میرفتیم.

مکان های ماهیگیری از گرداب پشت نظر آباد و نزدیک موچان تا آسفران بود. وجب به وجب این مسیر را می‌شناختیم. دوستانی که کوه های میر را مثل کف دست بلد بودند ماهم تخصص مان در شناخت مکان‌های ماهیگیری در رودخانه و شنا بود.

ازنظر آباد تا وجین رو و خورشیدی لات و واگنک و جیرو عارف دا و  اورو و جیرو حاجی عباس و تنگه میر و پل قدیمی اوجان  روبه رو راه او رو بود تا اوجان و کلارو و گرداب قبل و روبه رو باغ مرحوم سید جلال و گرداب روبه رو کلارو و سپس اسفران. 

وجب به وجب این مسیرهارو هم ماهیگیری و هم شنا و هم  از انگور باغان طی می کردیم.

بزرگترین ماهی  رو از زیر پل قدیمی اوجان و گرداب سید جلال و خورشیدی لات گرفتیم.

انواع اقسام وسایل ماهیگیری مثل تور و سالی و دام بود اما لذتی که  ماهیگیری با قلاب داشت قابل وصف نبود . چون شرایط شکار و شکارچی برابر و بعضا شرایط شکار بهتر بود و اینجا بود که به دید یک ورزش نگریسته میشد چون قلابی بود و مهارت و صبر و حوصله ماهیگیریش. سالی  دام و...که ماهی کوچک و بزرگ در آن می‌افتادند شرایط برابر نبود و حتی عده ای نیز فراتر رفته و از مرگ ماهی و یا مست ماهی استفاده می نمودند که گیاهی بود و باعث منگ شدن و حتی مرگ ماهی میشد و آسیب بسیار جدی به ذخائر ماهی اعم از ریز و درشت می نمود. 

دوستان شاهد بودند که بنده به کسانیکه از مرگ ماهی استفاده می نمودند چقدر موعظه می نمودم و قلاب و نخ و ...رایگان در اختیارشان قرار می دادم تا از مرگ ماهی استفاده ننمایند. چه شور و شوقی داشتیم نزدیک به ۱۰ کیلومتر پیاده روی شنا و تهیه غذا و برگشتن از آن سربالای راه قدیمی و رفتن به کابار .

که خیلی تو آن گرما، طاقت فرسا با وسایل و کوله بود و سپس رفتن به زیر نهر کابار.

باور بفرمایید نهر کابار آب حیات بود وقتی زیر این آب میرفتیم خستگی که رفع میشد هیچ دوباره سرزنده می‌شدیم و راهی زمین فوتبال و ۹۰ دقیقه بازی و سپس آمدن سر ترمینال و شب هم شب نشینی و جشن و سرور.

وقتی کودک ۸ ساله ام را می بینم که چندین ساعت در بازی کال آف دیوتی با چندین نفر سیر می کند به تفاوت بازیگوشی و تفریحاتمان پی بردم که ما چه بودیم و این طفلکی ها چه بازی هایی می کنند.

البته خط و امکانات را ما باید برای فرزندانمان فراهم نموده تا  جذب طبیعت گردند و تا حدودی در این خصوص هدایت شده اند.

بنده به اتفاق دوستانی چون: جناب آقایان کیوان رستمی؛ علی میربابایی ، امیر میرچی، محمد علی غفوری پای ثابت ماهیگیری بودیم. 

به اتفاق همین جناب رستمی و بهروز دراج و آرمین اوجانی پیاده تا نظر آباد رفتیم و طبق قرار قبلی در حالیکه هوا تاریک شده بود جناب سروان اوجانی با بی ام و انگوری در وجین رو در حالیکه هوا بسیار تاریک شده بودبه دنبالمان آمدند.  اوایل دهه ۷۰ بود. 

پدرم و آقای هلاکو داهی ماهیگیران قهار و زبل میر بودند همینطور دایی هایم جناب آقایان فرهاد و سیروس یوسفی. در آن سالها چندین خانوار از خاندان یوسفی در کابار زندگی می نمودند و از همین رو جمعی به اتفاق و برادران مهدوی ایزدی ( جناب آقایان هادی و مهدی) و چنگیز داهی به ماهیگیری می رفتند.

 یکی از پسر عمو زاده یوسفی  در یک سفر ماهیگیری همراه بودند.

شوخ طبعی ناشی از حس خوب فامیلی و دوستی و مودت بیشتر در آن سالهابه چشم می خورد و فامیلی ت معنی و مفهوم استواری داشت  و بعد ۵۰ سال هنوز از آن به عنوان بهترین خاطرات یاد می‌شود.

جناب هلاکو داهی ماهی بسیاری گرفته بودند و گویا در اطراف جیرو حاجی عباس ماهی هارا زیر شن خیس کنار رودخانه چال می نمایند. (برای اینکه ماهی در زیر شن   تازه می ماند و فاسد نمی‌شود.)  چون عازم ماهیگیری با جمع به سمت اوجان بودند و نمی خواستند ماهی هارا باخود ببرند. در حالیکه نصف راه را  به سمت اوجان طی نمودند عموزاده  یوسفی ابراز دل درد شدید نموده و از ادامه راه باز ایستاده و علیرغم میل باطنی جمع  به سمت میر بر می گردند.

خلاصه غروب که جناب داهی از ماهیگیری اوجان به سمت میر در جایی که ماهی هارا چال نموده بودند بر می گردند ماهی هارا بعد کلی گشتن پیدا نمی کنند. و ناراحت به سمت میر  حرکت کردند.

ناگفته نماند به واسطه عدم وجود سد در آن سالها آب رودخانه بسیاز زیاد و ماهی های آن هم درشت بود.

فردای آن روز مرحوم عموی مادرم برای مرحوم ابوالفضل داهی( پدر هلاکو خان ) تعریف می نمایند که پسرش چه ماهی های لذیدی دیروز گرفته و به منزل آورده و همه را سرخ کرده و نوش جان نمودند. با کلی تشکر 

خبر خدمت جناب هلاکوخان رسیده و ایشان و بقیه دوستان کنجکاو شده که ایشان ماهی دیروز نگرفته بودند و بین راه برگشته بودند. آنجا بود که شصتشان خبردار شد آن دل درد و برگشتن بی دلیل و حکمت نبود.

هربار که جلو هر دو عزیز از این موضوع یاد می‌شود همه و خودشون قهقهه سر می دهند.

جناب هلاکو خان داهی از مردان نیک روزگار و از بهترین دوستان کودکی پدرم بودند و در طالقان همیشه باهم بودند و از روزیکه به آلمان تشریف بردند پدرم به ندرت به ماهیگیری رفت.

 به یمن دوران نوجوانی و جوانشان برای هم قلاب خریداری می نمودند و هر چه داشتند خالصانه بین هم تقسیم نموده و حتی هر کدام که امکان رفتن به محیط زیست را داشتند برای دیگری جواز می گرفت.

باور بفرمایید هنوز ماموران محیط زیست که دل خوشی از ماهیگیران ندارند از پدرم و هلاکو خان به نیکی یاد می نمایند و اصلا کاری به کارشان نداشتند.

جناب آقایان  رضا شکیبایی ، شاهین مهدوی ایزدی ، علی و حسین حمیدیان ، کامبیز مولاییان ، شهریار و ظفر مهدوی ایزدی از ماهیگیران خوب و

همسفران دیگر ما در ماهیگیری بودند.

 و سایر دوستان که از خاطرم رفته یاد و خاطراتشان به نیکی یاد.

مادرم ماهی ها را پاک  و بسته بندی می نمودند و به اکثر فامیل هبه می نمودند.

سرخ نمودن ماهی هم مهارت خودش رو داشت و کار هرکسی نبود.

مادرم که تخصص ویژه ای در پختن ماهی کردبیچ یا شکم پر با سبزی های معطر و مغز گردو و اشپل ماهی دارد  عید در شمال از میهمانان پذیرایی می نماید.

باعرض پوزش از تصدیع اوقات

بازهم در آینده ادامه خواهد داشت.

بی صَحَبِ مار روخَنه ای میان.........صادق اباذری

  یک روز صبح میکال قلاب ماهیگیری رو برداشتم رفتم به طرف رودخانه از (خزه لات  ) نرسیده به میخ تله , شروع کردم به ماهیگیری به سمت پایین رسیدم به ولشته میان , بین ولشته میان وحبیبی لات  , که روبروی واگنک میشه اگه دقت کرده باشید انتهای ولشته میان یک اوسکول هست وجلوتر یک صخره بود  و زیر اون قدیما یک گرداب بود , کفش هامو  در آوردم  از تیزی آب رد شدم رفتم روی اون صخره  شروع کردم به ماهیگیری. ششدانگ حواسم به چوب پنبه بود که به محض پایین رفتن , میکال رو بالا بکشم.  رویِ صخره نیز  آفتاب گرفته بود . یک لحظه چشمم افتاد به زیر انگشت شصتِ پام  دیدم سرِ یک مار نزدیک به شصت پا هست  چنان جیغی کشیدم  دیدم مار خودشو از ترس انداخت تو آب ودر رفت

باور کنید تا ده دقیقه بدنم میلرزید .

این بی صحب مار تمام آرامش منو به هم زد دیگه نتونستم ماهیگیری کنم برگشتم کفشامو پوشیدم وبه طرف محل حرکت کردم  

 (خوش وخرّم باشید) 

صعود به فاطمه اسکول.....نصرت منافی

اون روزا تابستان روبیشتر در میرسپری میکردیم ومعمولابادوستان هم سن وهم دوره خودیک روز روکنار رودخانه به ماهیگیری وشنا روز دیگه راهپیمایی به سمت کابار خزیه ای دیم چشمه هاوباغ هاسرکشی میکردیم. مدتهابودوقتی برای روزبعدتصمیم میگرفتیم بچه هابه شوخی میگفتن فردا میریم فاطمه ای اسکول ومزاح میکردیم ومیخندیدیم چرا که ماهم شنیده بودیم دونفرازبچه های بومی محل که هردودرکوهپیمایی باتجربه وخبره بودن بین راه فاطمه ای اسکول وسط راه بین صخره هاگرفتارشده بودن ونه میتونستن بالا برن نه پایین بیان وساعتهابه قول آقای رسولی گریان وفاتحه خوانان تونسته بودن به سختی برگردند. البته صحت این شایئه وشنیده رومن هیچ وقت تائید نمیکنم چون من هم اززبان دیگران شنیدم نه آن بزرگواران.
یک روزصبح تابستان ۱۳۶۲بود چهارنفری من و ضیاء داهی. مجیددراج وعلی اباذری(ابوذر)به سمت کابارحرکت کردیم کنارچشمه چایی روآماده کردیم وبعدازخوردن چای وتنقلات یکی ازدوستان نگاهی به ماله سنگی تله انداخت وگفت بچه هابریم فاطمه ای اسکول. وسؤسه رفتن به این غارمدتهابودکه درذهن ما بود ولی همیشه اونو باشوخی بیان میکردیم. یکی گفت بچه هاتاحالاکسی رفته یکی میپرسید اصلا راه داره برای رفتن یکی گفت من شنیدم قدیم راه داشته ولی براثرگذشت زمان برف وبارون زلزله راهش خراب شده  ازراه دورنگاهمان به دهانه غار بودوکلی سوال که هیچکدوم جواب اون رونمیدونستیم فقط درباره اون چند قصه وافسانه شنیده بودیم.
بعدازکلی فکرومشورت تصمیم گرفتیم که تاهرجاکه تونستیم بریم واگربه جای پرخطر وپرتگاهی رسیدیم برگردیم وادامه ندیم  چونکه به یمن قدرت جوانی کوهپیمای خوبی بودیم ولی کوهنوردنبودیم واصلا خودبنده بااصول کوهنوردی مخصوصا صخره نوردی اگاهی نداشتم حتی اون روز هرکدوم کفش اسپرتی معمولی داشتیم که برای کوهنوردی مناسب نبود وجالبتراینکه یکی از بچه هاسه چهارمترطناب پلاستیکی نازک همراهش آورده بود که اصلا قابل استفاده نبود. به هرحال تصمیم به رفتن گرفتیم ومسافت راحت که فقط سربالایی بودراطی کردیم تابه نزدیک صخره هارسیدیم که سعی کردیم راحت ترین راه راانتخاب کنیم همچنان سنگها وصخره هاروبه سمت بالامیرفتیم خیلی زود دهانه غار ازچشم افتاد ودرطول مسیر مادیگه اسکول رونمیدیدیم وباید جهت غار رو ذهنی وباحدس وگمان میرفتیم وبعد ازپیمودن تقریبا صدمتری دیگه تصمیم جهت راه هم، دست مانبود به جایی رسیده بودیم که باید میدیدیم که از کدام طرف میتوانیم برویم چون همش دیواره هایی بودکه مابدون هیچ ابزاری بایدخودرادراختیارراه قرارمیدادیم. یکی دوجامجبورشدیم صخره عمودی روبالا بریم وقتی بالا رفتیم من خودم جرأت پایین امدن از اون رو نداشتم چون معمولا برای ادم ناشی مثل من بالارفتن ازصخره بانیروی جوانی ممکن بودولی پائین امدن غیرممکن بود. بنابراین مادیگه مجبوربودیم که به سمت بالا وراه ادامه بدیم تا به یه جای لااقل کم خطر برسیم من خودم دیگه به رسیدن به غارفکرنمیکردم فقط میگفتم برسیم به یکجای امن. همین جورصخره هاروبه سمت بالادورمیزدیم بدون اینکه بدونیم دهانه غارکجاست وخودمونو دراختیارمسیری که میتوانستیم برویم قرارداده بودیم به نقطه ای رسیدیم که باید میپریدیم روی یک سنگ که پایین اون پرتگاه خطرناکی بود ولغزش واشتباه مساوی بایک فاجعه بود
ضیاء اون زمان فوتبالیست ورزشکاروقبراق اولین نفرپرید اون طرف سنگ که حوالی اون تقریبا همواربود کمی اون اطراف رو برانداز کرد ؛یادش بخیرمافقط دیدیم ضیا فریاد میزنه اومد جلو باخوشحالی وفریادزنان فقط میگفت بچه هابپریدبیایدخیلی خوشحال فقط دادمیزد تقریبا حدس زدیم که فریاد وخوشحالیش برای چیه :پریدن به اون طرف سنگ که رویه ان همراه باخاک وشن بود یکطرف، پرتگاه پایین هم یکطرف، خلاصه مجیددراج نفردوم پرید که ضیا اونطرف میتونست دست طرفی که میپره روبگیره بعدعلی اباذری واخرین نفرمن بادلگرمی اینکه اونطرف بچه هادستم رومیگیرن اگه کم بیارم :لحظه فراموش نشدنی بود ماجلوی دهانه اسکول رسیده بودیم
تادقایقی همگی درون غاردادوفریاد میزدیم نمیدونم چه احساسی دست داده بودبه همگی  یادم میاد دادمیزدیم مجیدنجفی روصدا میزدیم مجید دوست وهم بازی مابود که همون سال توجنگ اسیر شده بود ومااولین تابستان روبدون  اون تجربه میکردیم
رفتن به درون غاری که سالها ازراه دورنگاه میکردیم ودرباره اون قصه وافسانه شنیده بودیم برامون خیلی جالب وغرورآفرین بود. ما  نه  هیمالیا رو فتح کرده بودیم و  نه  اورست  را (ضمن پوزش خواهی ازدوستان که اسامی روبدون القاب اقا و جناب خطاب کردم)

میری مغازَن(مغازه های میر).......علیرضا جعفری

مغازه هایی که در گذشته در میر وجود داشت ؛ مغازه های پر زرق و برق با ویترین‌های جذاب و یخچال و دارای تابلو غیره نبودند ؛ بلکه مغازه هایی بودند معمولی و با قفسه های چوبی و به شکل  بسیارسنتی.

اما نکته حائز اهمیت آن مغازه ها این بود که در آن مغازه ها عشق و احساسات و عواطف دوران کودکی را می یافتم و یاد و خاطراتشان بیشتر از پاساژها و مال های امروزی برایم تداعی گردیده و ارزشمند بود و
  کالاهای نوستالوژیک عرضه می‌نمودند.
در آن سالهای دور فاصله طبقاتی به صورت فاحش فعلی وجود نداشت بنابراین  قدرت خرید مردم در خرید کالاها به هم نزدیک بود. در کنار نوشیدنی مثل نوشابه ؛ نوشیدنی نیروزایی مثل هایپ و... نبود که همه قدرت خرید آن را نداشته باشند.
در آن سالها حداقل هر خانواده ۴ ماه و یا ۵ ماه در میر ساکن بودند و دسترسی به شهر محدود بود بنابراین خرید از این مغازه ها خالی از ذوق و هیجان نبود و متناسب با نیاز آن روز انجام میشد و نه به قصد تجمل و چشم و هم چشمی.
تولید و خلق خاطرات خوب آن زمان ملموس بود.
خانواده های پرجمعیت و مهربان و نوع دوست و همسایه دوست هرکدام از مارا به یاد و خاطرات آن زمانها گسیل می دارد که انگار در خواب بودیم و درخواب آن مهربانی هارا درک نمودیم.
یاد و خاطراتشان به نیکی باد

دکه مرحوم مغفور ذوالفقار اباذری.

در گذشته ، حداقل ۳۰ سال پیش این دکه در جلو منزل مرحوم مغفور ذبیح اله رسولی ( مکان فعلی منزل آقای بهزاد مهر )  بود( دکه ی چوبی که هم اکنون در مدخل ورودی میر سمت چپ قرار دارد  )
مرحوم اباذری دارای یک تویوتا دوکابین نوستالوژیک دو چراغ  طوسی داشت که نظیر آن را در مریوان دیده بودم و یاد و خاطراتشان ایشان برایم زنده شد. در آن سالها  آپشن های لاکچری در میر ؛ موتور برق، یخچال و آبگرمکن نفتی و داشتن یخ در منازل بود. یخ را از کارخانه یخ سازی از آبیک حمل می نمودند.
آن سالهای خوش در زمین فوتبال میر بقدری بازیکن زیاد بود که گاهی چند تیم می‌شدند و بازی می‌کردند. برنامه های خاصی وجود داشت.
از صبح جوری زمین زیر درختان گردو و گاهی فوتبال گل کوچک در جلو باغ مرحوم مغفور مهدی دراج و والیبال در زمین جلو منبع کوچیک آب و پینگ پنگ و شب نشینی و جشن و سرور های خانوادگی ...بود. صبح ها به واسطه گرمی هوا کمتر سر ترمینال می اومدیم و اگر هم می اومدیم به واسطه استقبال از مسافرین  باصدای بوق مینی بوس علیمردان که نوای خوشی برایمان داشت بود.
اصولا انسانها از صدای بوق خودرو ها خوششان نمی آید اما صدای بوق مینی بوس ۲۰ نفره علیمردان و به قول نوستالوژی میر علی آقا میرچی که ۱۲۰ مسافر داشت چیز دیگری بود.

باور بفرمایید گاهی یادم میرفت ساعت ده و نیم مینی بوس میرسه و صدای بوق را از کابار که میشنیدم بی محابا  از کابار تا سر ترمینال میدویدم و با کنجکاوی کودکانه نگاه به در مینی بوس که چه کسی پیاده میشود.
کسانی هم که داخل مینی بوس بودند هم هیجان عجیبی داشتند که وقتی پیاده میشوند هم محلیان را می بینند. از پیرمرد و پیرزن و جوون گرفته با روی بسیار خندان و خوشحال پیاده می‌شدند انگار نه انگار که ۴یا ۵ ساعت تو راه بودند و و یا سرپا ایستاده بودند. از همان درب مینی بوس قرار شب نشینی و دعوت به شام و نهار و رفتن به رودخانه را می گذاشتند. هیجان عجیب و غریبی داشتند که قابل وصف نیست هم مسافرین و هم استقبال و مشایعت کنندگان.
روز و ساعتی نباید در میر به بیهودگی و بطالت می گذشت.
در هرصورت هر جا که  بودیم و در هر کاری ، اما غروب ترمینال میر را  نباید از دست نمی دادیم.
اکثر مردم غروب به سر ترمینال می آمدند.
  عطش شدید ناشی از بازی فوتبال و خوردن نوشابه خنک، قدمهایمان را برای رسیدن به ترمینال استوارتر و تند تر می نمود. به دکه مرحوم اباذری که میرسیدیم نوشابه ها درون قابلمه ای پر از یخ بود عشق کانادا درای اصل داشتیم و گاهی هم با شیطنت نوجوانی شیشه هارا تکان میدادیم و گاز اشباع شده اش را روی یکدیگر میریختیم
و در جنب و جوش شادی و خروش بودیم.
شرط بندی های آن زمان هم فرق داشت. یه نفس یک شیشه نوشابه را خوردن و یا چند تا ...
شیشه های نوشابه امروزی هم گویا آب رفت. یه قولوب و راحتی سرمی کشیم اما عوارضش وحشتناک.
  واقعا خوردن یک نفس نوشابه نفس گیر بود...نه قند کسی بالا می‌رفت و نه کسی چاق میشد و یادرد معده می گرفت.
قیمت ۲ تومان. خنده دار است.
یادش به خیر
گاهی اوقات وقتی تیمی از سایر روستاها جهت بازی دعوت میشد جعبه های نوشابه را بار الاغ می نمودند و به  زمین فوتبال می آوردند و این هم آپشنی لاکچری محسوب میشد .
آمد و شد با تویوتا به آبیک و میر کار روزانه این بزرگمرد بود . تازه در کوچ و آمد و شد اهالی نیز با همین تویوتا مساعدت می نمودند. ایشان بهترین عروسی گردان سالهای دور روستا نیز بودند.
روحشان شاد و یادشان گرامی

گذری بر میری مزار.....جواد زارعی

ورودی روستای میر قبرستان قدیمی است که راه باریکی دارد و بالای دره ای واقع شده که رود بی رمقی از بعد سد سازی از درون آن می گذرد.

اکنون روی قبور نشانه های قدیمی با کنده کاریهای هنرمندانه خیلی کم است، سنگ ها به سبب قدمت، زیبایی، نوع جنس با خطوط و برجستگی های جالب و یا هر دلیل دیگری به مرور برداشته شده است.

 زمان زیادی طول نکشید که دیواره قبرستان تراشیده شد و عرض جاده بیشتر گردید.

یک برش کامل در قبور و پدیدار شدن آنچه که پیوسته دور از نگاه است و درونش برای زنده ها رمز آلود و دست نیافتنی است. استخوان های ریز و درشت و جمجمه ها از خاک بیرون افتادند و به اطراف پراکنده شدند.

سوراخ هایی که تهی بودند و یا هنوز آثاری از وجود آدمی در آن ها دیده می شد. جمجمه ای که لای دیوار نمایان شده بود و چشمی برای نگریستن نداشت. استخوان های بلند پا ها که راه گریزی نداشتند و دست هایی که گرفتنشان کراهت داشت...

 گورستان قدیم گسترش یافته و تاریخ زندگی پایان یافته دور و نزدیکی را در خود نهفته دارد و آب روان در زمین چشمه کنار جایگاه انجام مراسم جاری است. در چشم انداز، مقبره ای توجه را جلب می کند. اتاقی که جایی برای نشستن و فاتحه خوانی دارد و آرامگاه زن و شوهری از اهالی روستا است. این زوج صاحب فرزند نشدند.

دیگری متعلق به سید ه ای که در ده به تنهایی زندگی می کرد به نام خانم سید صفی و برای احترام و اکرام چهار ضلعی فلزی با پوشش پارچه سبز رنگ روی مزارش نصب کرده اند و در کنار قبوری چند زیر سایبان قرار دارد. 

پهنه آرامگاه با نا همواری به چند قسمت، متمایز گردیده و در مه پائیزی و آفتاب سوزان تیرگان همچنان نگاه ها را به سوی خودش جذب می کند.

 اینجا همه آشنا هستند با اینکه سکوت حکمفرماست اما از ایشان می پرسم آیا زندگی واقعی ما از اینجا شروع می شود؟

شرح دیدار از آرامگاه در فاصله دو زمان طولانی است.

برخورد با علیمردانی همرا.....عبدالله نقدی

میخوام خاطره ای رو شمایی برک تعریف کنم

اولین سالهای زندگی مشترکمان بِ (حدود سال 92). مینی همسر پرسنل یکی از بیمارستانهای تهران بِ. و برای رفت و آمد به محلِ کارش از سرویس استفاده میکرد.غروبِ یکی  از روزهای سرده زمستان که من  زودتر از ایشان به خانه رسیده بَم و دیمبور بیزیه بَم. نِفاقلی زنگ ِخَنه به صدا دَرَمِه. در و باز کردم خانومم بِ. که از سرما و خستگی یه سلامِ خشک و خالی هَدا و بیامِ داخل. مُلتَفِت گِرِسَم عصبانیه.

 لحظاتی نگذشته بِ  که شروع کرد وُقُر وُقُر کردن و شَستَم خبردار گِردی که از راننده سرویسشان گله منده. و ماجرا را برام تعریف کرد که: " دو سه روزه  راننده سرویسمون عوض شده و یه راننده جدید اومده. با اینکه ماشین خیلی تمیز و شیکی داره و دست فرمونش هم خوبه ولی اخلاق خاصی داره. تمام راننده های قبلی تا انتهای فلان خیابون میروند و پرسنل هم راحت تر به خونه هاشون میرسیدن ولی این راننده در ابتدای اون خیابون که میرسه اخماشو تو هم میکنه و در حالیکه ترمز دستی رو با غیظ بالا  میکشه و میگه: من از اینجا یه قدم جلوتر نمیرم همه پیاده شن. من و همکارام هرچی بهش میگیم  که مقصد شما  تا انتهای این خیابونه و باید ما روبرسونی به اونجا. قبول نمیکنه ". برای همین مجبورم خیلی از مسیر رو کوچه و پس کوچه بیام تا برسم خونه و خسته میشم.

 منم  یه چای براش ریختم و بهش بوگوتم نگران نباش از فردا من با ماشین میام دنبالت تا از سرویس که پیاده گِرسی باهم به خونه وِمیگردیم و یه صحبتی هم با راننده سرویستون  مینَم بلکه  قبول کِنه که پرسنل رو تا مقصد اصلی برسونه .

فردای اونروز حدود ساعت 7/30  نِمازی به کو ماشینی همرا به ابتدای اون خیابون یبشیَم و منتظر بَم. بعد از مدتی مینی بوسی سفیدرنگی یه کوچه پایینتر کنار خیابون ایستاد من که اون سمتِ  پیاده رو ایستاده بَم متوجه گِرسم که راننده ی مینی بوس خیلی برام آشناست کمی جلوتر بیشیَم. و دیدم   این که علیمرانِ خودمون هست خیلی خوشحال گِرِسَم و فراموش کردم که منتظره سرویسِ خانومم هستم و به سمت مینی بوس علی آقا رفتم. آشنایان و اهالی میر رو وقتی در تهران و شهرستان ها  مِینیم خیلی احساس خوبی به آدم دست میده .رفتم جلو و ایشون هم منو شناخت و شروع کردیم به سلام و احوالپرسی و از من پرسید اینجا چی مینی ؟منم بگوتم: منتظره خانومم هستم.

 با دیدن علیمردان تمام خاطرات مسافرت به میر در زمان کودکی و نوجوانی ام مانند فیلمی جلویِ چشانم بیامِه

  پارک تهرانی و نردبان کوچک پشت مینی بوس 

 بار زدن بر روی سقف مینی بوس به ارتفاع بیش از 1متر

سرویسهای صبح و بعدازظهر پنجشنبه ها و برگشت مسافرینِ هر دو سرویس در جمعه ظهر ( قیامت کبری) 

  با پا ضربه زدن علیمردان به چرخهای مینی بوسش برای چک کردن باد لاستیکها

عکس و نوشته رویِ روکشِ صندلیهاش که  چندتا اسب ارابه ای رو حمل میکردند و نوشته بود  "سفربخیر" و اون روکش ها جای مخفی کردن نوار کاسِت مون بود  (هنگامِ ایست و بازرسی)

  اون نوشته ای که بالاسرش زده بود "دوستت دارم دوستم داری سیگار نکش"

سر دنده های خوشکل واسپرت

شایعه ای که میگفتن علی آقا هر وقت خوابش میاد عینک ریبن خلبانیش رو میزنه و ماشینش خودش راهش رو بلده ومیره

 پارچه ای  که دقیقآ زیره فرمون و  رویِ زانو و پاهاش مینداخت 

رسیدن به پلیس راه ونیم خیز و دولا شدنِ افرادی که در راهرو مینی بوس ایستاده بودن 

  سختی در پیچ  خطرناکِ روستای کش و دعاهایی که بزرگترها در ماشین میخوندند"برای سلامتی راننده صلوات" و "سرازیری قبر علی به فریادت برسه صلوات" 

بارهای مسافرین از جمله کارتنِ سوراخ داره  کِرک و خروس و دبه های آبغوره که علیمردان خیلی ازشون استقبال نمیکرد 

صدای  بوق مینی بوسی که سالهاست در گوشمون حک شده 

 خیلی انرژی مثبتی ازش گرفته بودم و در حالی که هردو لبخندی بر لب داشتیم متوجه گرسم که خانومم هم کنارم ایستاده وسلام کرد.منم آروم به خانومم جواب سلام هَدام  و  بگوتم کِی رسیدی ؟سرویستون کدومه؟ میخوام با رانندش صحبت کنم. در همان حال با اشاره ی خانومم و چهره متعجبش ملتفت  گرسم که بصورت خیلی اتفاقی علیمردان همان راننده سرویسی هست که خانومم تعریف کرده بود.زبونم در دهانم قفل گِردی

پس از خداحافظی با علیمردان سوار ماشین  شدیم و هنوز ماشینم رو روشن نکرده بودم که خانومم گفت: ایشون رو از کجا میشناختیش؟ گفتم ایشون علیمردان راننده روستامون هستند. خانومم گفت علیمردانی که از خاطراتت برام گفتی ایشون بودند؟؟ منم سرم رو بالا گرفتم و گفتم : بله ایشون" آقای گرشاسبی" خاطره ساز 4 نسل از اهالی میر هستند. همه‌ متولدین دهه ی  پنجاه و شصت ، از یک راننده ی قدیمی درمسیر( تهران – طالقان) و مخصوصا مسیر پر پیچ گردنه های طالقان خاطره دارند و چه خاطرات قشنگی که این مرد دوست داشتنی به همراه مینی بوسش  برایمان خلق کرده است . اگر به گوشه ای از زحمات این بزرگوار اشاره کنم باید از جابه جایی بار ومسافر درجاده های خاکی و پر دست انداز در گرما و سرما بگویم. 3۵ سال  پیش اگر می خواستید پول و نامه و دارو ویا بسته ای  را  به کسی در میر انتقال دهید  به غیر از  مساعدت آقای علی گرشاسبی ، ممکن نبود.در واقع تعداد کمی از اهالی روستا ماشین شخصی داشتند.

خانومم  کم کم به اهمیت وجود ایشان برای اهالی روستای میر پی برد.و بعد از چند روزی دیگر هم متوجه شدیم که نقشه و مقصدِ مسیری که برای راننده سرویسشان در نظر گرفته اند دقیقآ همان نقطه ای بود که علیمردان پرسنل رو پیاده میکرد. و ایشان هیچ گونه کوتاهی در انجام امور محوله اش نکرده بود

پس از اون ماجرا چندین مورد دیگر به اتفاق همسرم با علیمردان روبرو شده بودیم  و ایشان همیشه با مهربانی و خوشرویی با ما سلام و احوالپرسی میکردند و مارو مورد لطف خودشان قرار میدادند.

جا داره ازعلیمردان عزیز و دوست داشتنی و همچنین کادر درمان یه تشکر ویژه ای داشته باشم و برای همه ی  این عزیزانِ زحمتکش سلامتی و عاقبت بخیری را از خداوند متعال خواستارم

او گوشت بِپَتَن تنوری بِن................‌سهیلا تقی پور

یادمه قدیمان هر وقت که تنور روشن میکردن تونی بره نهار ابگوشت درست موکوردن اونم چه جور..... شوکی نخود و لوبیا ره خیس موکوردن و صِباحی کو تنور روشن میگِرِست این نخود و لوبیا ره موکوردن تیه ره ای میان بعد با انبر دیمینگتن او ره تنوری میان تا ظهر  ....این نخود و لوبیا و  گوشت خجیر مِپَت و  له میگَرِست ولی خدایی چه اوگوشتی میگردی  این تیه ره  در واقع نوعی خاصِِ قابلمه به .... البته الان دهنتان او  نِکِوه قدیمان اینجور غذا  درست موکوردن یادش بخیر الان دی غذا یان مزه هَنه میدی هر چی به عقب وِمیگردیم خاطرات شیرین تر و شیرین تر مِگَرده تنتون سالم لبتون خندان

سهیلا تقی پور

وِنِدِرِ بی صحب و دُم چَرچیی ماجرا............سهیلا تقی پور

طبق سالان قدیم که تابستان هر سال مردم روستا که تهرانی میان زندگی میکردن بارشان را جمع میکردن و الهی به امید تو سمت طالقان روانه میگرستن ما دی طبق معمول بارانِ جمع مُکُردیم و منتظر  بیم تا خدا بیامرز اقای هدایی بیا مایی دنبال خلاصه میَمیِم وقتی مِرِسِسیم اول مایی مَر مِشه بارانِ دیمینگتیم حیاطی میان تا اتاقانه فرش کنیم و ایوانه میانه فرش کنیم و یواش یواش کیسَنه خَلی کنیم خستگیمان که در مِشه تازه مَستیم بیشیم قبرستانی سر خیلی با صفا به. میدَنی چرا قبرستانی سر یک عده مردِکان و زنِکان یک عده پسرِکان و یک عده هم دترِکان جمع بَن ما دی پیَرَکمی همراه میَمیِم و اونی همرا دی میشیم خانه هر وقت گوسفندان کوه ده میَمیَن قام موگوت دی بشیم خانه زنبوری و چراغ فانوس ایننه روشن کنیم یک روز بیشیم خانه مَرِکَم شام دُرست کرده به فانوس روشن کرده به بنشته به با مهین عروس خدا بیامرز دم در ما دی بیَمیِم خَنه دست و صورت رو بشوردیم بیشیم ایوانی میان خوَهرِکَم همین که بیامه ایوانی میان یک دفعه بیدیِم جیغ  و دادش بشه هوا مَرِکَم بوگوت خاک سرم وچمه چی گِرِس نگو وِندِرِ بی صَحَب اونی پا ره بزه ما دی داشتیم میَمیِم خَنه خدا رحمت کنه نازی خاله ره او ده شیر بیگیته بِیم آقام فوری یک کاسه بیورد پای خوَرِکم رو دِکرد شیری میان شیر شد ماستی جور اِسه مدام  او دی فریاد مُکُرد بوگوتن سیر بمالید هر کی هر چی بو گوت ما انجام هَدایم ولی درد داشت تا فردای عصری اونک پایکش درد و سوزش داشت ولی اون موقَن یادمه مَرِکم صبح پاس میستا اول ایوان و تنور سان رو جارو مزه هر روز  موکت و فرشی زیر یکی دو تا وندر دِبه اون موقَن خیلی وِندِر و دُم چَرچی زیاد بَن الان نِمدَنَم نسلشان مِدری منقرض گِرِس خدا رو شکر دی دنی البته نا گفته نماند وِندِر و دُم چَرچی همان عقرب و روتیله موگون انشالله که هیچوقت اتفاقات بد در روستایمان بوجود نیاد البته هیچ جایی نباشه و همه کوی و برزی میان خوشی و سلامتی و تندرستی برای همه دِبو

شاد و تندرست باشید از دعای خیرتان ما را فراموش نکنید

سهیلا  تقی پور

شرورِ تعزیه خوانی سرانجام............فرشته بهزادمهر

قدیمان تعزیه خوانی خیلی رونق داشت و مردم دی او ره ارج هَمِ نان. خصوصا ده روز اول ماه محرم یک گروه تعزیه خوان میامیَن کدخدایی خانه مهمان مگرستن و هر روز برنامه اجرا مکردن. آن روز  دوطفلان مسلمی تعزیه ای نوبه  بِ. تعزیه خوان بخواند و بخواند و دوتا پسر وچه ره  دراز کرد تشتی سر،چاقو دنگت گلوشانی بیخ و اسه بربین  کی نربین. من و نظام  خیلی کوچیک بیم و  اسه  برمه نکن کی برمه کن. انقدر برمه کردیم و‌جیغ بیزیم که  اوشانه  نوکوش تو رو خدا ...وچان دی خب بازیگر بن همچین خودشان تکان همدان و پا مکوبستن زمین که ما باور کردیم که تعزیه خوان سرشان ره بِربیتی. دوا گلی دی گلو شان ده سرازیر بِ. من و نظام کلی مردکه  فحش نثار کردیم و نقشه بکشستیم وچانی انتقامه هرجوری مگرده  هگیریم.  درخت اقاقی بزرگ تیغانه جمع کردیم و در خلوتی مسجد نقشه ره عملی کردیم. تیغانه منبری زیر ده هدایم داخل. یه نازکه پارچه دی بکشستیم منبری سر. خودمانی پیش خوشحال بیم که وچکانی انتقام ره همگیریم. فردا گرست و تعزیه خوان مراسمه شروع کرد بخواند و بخواند و بخواند منبری پله  ده جوئر شه و خلاصه بنشتن همان و دادش بشه آسمان و غش کرد. مسجد قیامت گرست. کبل عباس میرچی آن زمان کدخدا به فقط یاد می یورم ایچنه اوچنه مشه موگوت کدام نامسلمانی کار به؟ کی این کاره کردی؟ من و‌نظام دی یواشکی جمعیتی میان ده در بیشییم. 

خاطره ی کودکی پدرم آقا نصرت بهزادمهر و مرحوم آقا نظام امیرنان 

خبرکُنَک.............سیده فریده میربابایی

 

یکی از رسم های بسیار جالب میر به زعم بنده خبر کُنک بوده به این شکل که : فردای روزی که به سمت میر می آمدی با بار اسب و الاغ ، به دلیل کمبود امکانات و عدم وجود ماشین ، خبر کنک می فرستادند ( هر کس بنا به وسعش ، چیزی اعم از : گوجه  ، خیار ،سیب زمینی ،  بادمجان ، سیر ، پیاز و کلا صیفی جات ) بین اقوام نزدیک خود توزیع می کردند تا اقوام بدانند به میر آمدیم .

در واقع نوعی اطلاع رسانی بود . و اقوام روزهای بعد به دیدن خانواده ارسال کننده خبر کنک می رفتند .

خبر کنک برای کسانی که مدت ها در میر بودند بسیار ارزشمند بود ..

 باب مثال : مَرَم یادَ کرده بِه برای یکی از اقوام خبر کُنَک بَرسه . طرف دی تا مدت ها پیداش نِبِه . یه روز مَرَم اوره کوچه ای میان مِینِه و گله مِنِه .او دی موگو نیس که خبر کُنَک بَرسِه بِی  ... !!!