وِنِدِرِ بی صحب و دُم چَرچیی ماجرا............سهیلا تقی پور

طبق سالان قدیم که تابستان هر سال مردم روستا که تهرانی میان زندگی میکردن بارشان را جمع میکردن و الهی به امید تو سمت طالقان روانه میگرستن ما دی طبق معمول بارانِ جمع مُکُردیم و منتظر  بیم تا خدا بیامرز اقای هدایی بیا مایی دنبال خلاصه میَمیِم وقتی مِرِسِسیم اول مایی مَر مِشه بارانِ دیمینگتیم حیاطی میان تا اتاقانه فرش کنیم و ایوانه میانه فرش کنیم و یواش یواش کیسَنه خَلی کنیم خستگیمان که در مِشه تازه مَستیم بیشیم قبرستانی سر خیلی با صفا به. میدَنی چرا قبرستانی سر یک عده مردِکان و زنِکان یک عده پسرِکان و یک عده هم دترِکان جمع بَن ما دی پیَرَکمی همراه میَمیِم و اونی همرا دی میشیم خانه هر وقت گوسفندان کوه ده میَمیَن قام موگوت دی بشیم خانه زنبوری و چراغ فانوس ایننه روشن کنیم یک روز بیشیم خانه مَرِکَم شام دُرست کرده به فانوس روشن کرده به بنشته به با مهین عروس خدا بیامرز دم در ما دی بیَمیِم خَنه دست و صورت رو بشوردیم بیشیم ایوانی میان خوَهرِکَم همین که بیامه ایوانی میان یک دفعه بیدیِم جیغ  و دادش بشه هوا مَرِکَم بوگوت خاک سرم وچمه چی گِرِس نگو وِندِرِ بی صَحَب اونی پا ره بزه ما دی داشتیم میَمیِم خَنه خدا رحمت کنه نازی خاله ره او ده شیر بیگیته بِیم آقام فوری یک کاسه بیورد پای خوَرِکم رو دِکرد شیری میان شیر شد ماستی جور اِسه مدام  او دی فریاد مُکُرد بوگوتن سیر بمالید هر کی هر چی بو گوت ما انجام هَدایم ولی درد داشت تا فردای عصری اونک پایکش درد و سوزش داشت ولی اون موقَن یادمه مَرِکم صبح پاس میستا اول ایوان و تنور سان رو جارو مزه هر روز  موکت و فرشی زیر یکی دو تا وندر دِبه اون موقَن خیلی وِندِر و دُم چَرچی زیاد بَن الان نِمدَنَم نسلشان مِدری منقرض گِرِس خدا رو شکر دی دنی البته نا گفته نماند وِندِر و دُم چَرچی همان عقرب و روتیله موگون انشالله که هیچوقت اتفاقات بد در روستایمان بوجود نیاد البته هیچ جایی نباشه و همه کوی و برزی میان خوشی و سلامتی و تندرستی برای همه دِبو

شاد و تندرست باشید از دعای خیرتان ما را فراموش نکنید

سهیلا  تقی پور