خاطره روباه موذی........علی اباذری

یه خاطره شما رو بوگوم از قدیمان

اون وقتان من خیلی کوچیک بم یادمه یدنه روباه به که هر شو میامه محل گشت مِزه و شانسی مرغ لاهانان رو سر مِزه و یدنه مرغی و خروسی که معلوم نبه کدام بدبختی شانسه .میگیتو در مُبُرد.

بلاخره مایی پیله پیر که شکارچی قهاری به یدنه تله بکاشتو دو سه شو قایم گرست تا بتنه اون بیصحب روباه رو بگیره.. خلاص با هزار بدبختی دم صبح این موش مورده روباه رو بگیتو سلام صلوات بیورد مسجدی دم و همه رو صدا کرد که چه کنیم این زلیل مرده رو تا دلمان خنک گرده؟؟

یکی بوگوت تش بزنیم رقص کنه بخندیم

یکی بوگوت دنگنیم سگانی ور قشنگ اول سکده کنه بعد بمیره

یکی دیگه بوگوت همین مسجدی اقاقی داری سر دارش بزنیم

مایی پیله پیر که به فکر فرو بشه به انگار میخواست رآکتور اتمی کشف کنه یهو بوگوت خیر!!

یهو جمعیت بوگوتن خیر؟؟؟

بوگوت بله خیر

بشین یه دنه پیله زنگوله بیورین من شما رو بوگوم

خلاصه سرتانو درد نیورم یکی بشه یه دنه پیله زنگوله از گردن نر وره رو باز کردو بیورد

مایی پیله پیر هم اونو با احتیاط محکم دِوَست این بیچاره روباهی گردن و بگوت اسه بشین کنار میخوام ولش کنم تا مردم بوگون چرا مایی پیله پیر ولش کرد...روباه هم خیلی خوشحال و جفتک زنان درشه بخیالش که خوب انسانای سر رو کلاه هناییم..

یکی بوگوت مشتی مارو از صبح الاف کردی مسجدی در روباه رو زنگوله  دِبَندی  ول کنی؟؟بوگوت یکم صبر کنین خودتان متوجه میگردین....

القصه

هرشو فیلم سینمایی داشتیم این بیچاره روباه نصفشو که میامه نزدیک ده برای شکار مرغ و خروس سگان از زنگوله صدا متوجه میگرستنو این بدبخته بینوا رو پی همنان

اینوحیوان هر جور میخواست بشو شکار حالا موش یا خرگوش یا چیزای دیگه این زنگوله صدا کارشو خراب میکرد.تا اینکه از گشنگی بُمُرد

داستان حقیقی از دوستم سلطانی از موچان

خاطره مار و شوخی.......کامبیز مولاییان

یک روز صبح زود منوپدرم به اتفاق مشتی شیردل و آقای حشمت همتی که به شوخ طبعی شهرت داشت. برای شکار به کوه رفتیم. پس از گشتن ودوربین انداختن چون درمالا سنگ آب کم بود. به اجبار  پائین تر آمدیم. ودر کنار مگس نویی چشمه اطراق کردیم. وسایل را ازتو   ی کوله پشتی درآوردم. فقط من کوله پشتی داشتم. اون زمان از کیسه برای گذاشتن وسبله استفاده میشد. که به شیوه جالبی به پشت بسته میشد. پس نا چار بودند که نخ سر گونی را باز کنند. آقا حشمت رفت کمی هیزم جمع کنه منم که پا به پای آقایان راه آمده بودم. ولو شده بودم. در همین حین مشتی شیر دل رو به من کردو گفت ارباب پسر بیصحب مار رِ ببین. فوری نیم خیز شدم ودیدم مار  تا نصفه رفته تو کیسه حشمت. داشتم یه سنگ ور میداشتم که بزنم  روی کیسه که مار توش بود. که مشتی شیر دل دستم رو گرفت. گفت صبر کن به خورده سر به سر حشمت بزاریم. درگونی که مار توش بود بست. حشمت هم رسیده بود وداشت یکی دوتا چوب زیر کتری که داشت جوش میامد گذاشت .بعد اومد پیش ما نشست. وشروع کرد با مشتی شیر دل شوخی کردن. کتری میجوشید شیردل دا به حشمت گفت. بجای زیادی گب زدن اون چایی را دم کن. کوله پشتی منرا که قوطی چایی توش بود گذاشت پشتش که حشمت در گونی خودش رو باز کنه. همین کار روهم کرد نخ گونی اش را داشت باز میکرد. من دل تو دلم نبود. یکدفعه پدرم که بغل دست مشتی شیره دل نشسته بود .مچ دست حشمت را گرفت. وگفت سر خور یتیم کیسه ای میان مار دره دستت رو توکیسه نکن.  فهمید کاره مشتی است. یکساعتی خندیدیم. یکساعت بعد  هم. یک کل سه سال مشتی زد.  ویک دوسال پدرم. جاتون خالی همونجا جیگرشو کباب کردیم. واقعا یادش به خیر

سفیده وَره......صادق اباذری

سفیده وَره(بره سفید)

یکی از رسوم قدیم درشب عید 

انداختن بره در منازل افراد ده 

بود دوسه روزقبل ازعیدبره سفید 

راازطویله آورده وقسمتی ازبدن

بره روباحنارنگ  می کردندوسپس

بعدازشام خوردن هردونفریک

بره راباهم می بردندودرمنزل افراد

محل می انداختندوهدیه ای از

صاحبخانه می گرفتندواکثرجوانها

این رسم روانجام می دادنددست 

برقضایکی ازبچه محل هاهنوز

شام نخورده بوددیدیک بره را  خونه اشان انداحته اندخیلی  از بره ی خودشان چاق وچله تر او بره روعوض کرد

فرستادبیرون اون دونفرهم از

ذوق هدایا درتاریکی متوجه نشدن

که بره عوض شده آخرشب بره

روجامیکنند صبح که پدرخانه میره وره وکولی ها(کولی)  بزغاله روشیربده

میبینه مادربره سفیده به بره شیر

نمیده واونومرتب میزنه پدرخانواده

متوجه میشه که ای داددیشب بره

عوض شده بشنویدازاون طرف که

بره روعوض کرده بودصبح پدرش

ازطویله میادمیگه نمیدونم این بره

سفیدرودیشب بردی بیرون چی شده

که مادرش به اون شیر نمیده پسره

میبینه که بدکاری کرده دریک حرکت

ماهرانه دوباره بره هاروجابه جاکرده

وقاعده روپایان میده

شادوپیروزباشید

عکس نوشته روستای میر...عبدالناصر میرچی

دانلودhttps://s16.picofile.com/file/8416737492/%D9%86%D8%A7%D8%B5%D8%B1.jpg

خاطره میدان جمهوری....فریده میربابایی

یَه خَطِره شمایی برک بوگوم

جنگی دوران بِه ، بِرارَم بشه به جبهه ....

چن وختی به ، اورِ نِدَشتیم ، پیَرَم ، مَرَم دلواپس بَن .خودَمی همرَه بوگوتم : بوشوم اویی بِرک وسیلَه هَگیرم . وسیلانی همرَه میدَن جمهوری وَسَه بَم ...

بالانم درد بیگیته بِه . بوگوتم ماشین هَگیرم ... یَه تاکسی بوق بِزِه ، من دی بوگوتم :  میدان جمهوری ...

او دی یَه نیَه کِرد ، بِداشت ..

همین کَه مَسَم، ماشینی میان بَنیشَم گاز هدا بِشِه ....

من دی بوگوتم : مردم مِداری تور گرِستییَن ....

تاکسی دویوم بییَمِه بوگوتم : میدان جمهوری ...

مَنِه نیو کرد ، بوگوت چند ؟ 

بوگوتم هر چَه قیمتَش بو ...

او دی سری تکان هدا بِشِه ...

تاکسی سِیوم بییَمِه دِوَرِه بوگوتم : میدان جمهوری 

کَمَکی بِشه جِلو وایَسا ، دندَه عقب بییَمَه پایی جِلومی بِداشت .

من دی وسیلانی دِنگتَم ماشینی میان .... ماشین را کَت 

همین کَه فرمانَ ماشینَه مِچر خواند و دور مِزِه ، خودِمی همره بوگوتم : مغازَن ، خَنَن ، چندین آشنایَن ...

مَنه پیوده کِرد ، پولَش دِ هَگیتو بِشِه ...

من دی تَزه سر ساب گرستَم ، میدان جمهوری بَم ، موگوتم میدان جمهوری 

وَسَه بَم = ایستاده بودم 

بوشوم = بروم 

اوشانی = آنها (آن دو نفر ) 

همرَه = همراه 

بالانم = دست هایم 

هَگیرم = بگیرم 

بِزِه = زد 

نییَه کِرد = نگاه کرد 

مَسَم = می خواستم 

هَدا = داد

را کَت = راه افتاد 

پیوده = پیاده 

سَر ساب = متوجه شد (شدن )

واژه ی میر....آزیتا جعفری

واژه میر مخفف امیر و پادشاه و سلطان است و به معنای رییس طایفه هم به کار رفته است و پیدایش این لقب ارتباط مستقیم با خوانین داشته 

یکی میر بود اندر آن شهر اوی 

سرافراز و با لشکر و آبروی

از صد سال قبل میری ها از نظر اقتصادی و سیاسی و تاریخی در بین روستاهای طالقان سرآمد بودند و همه واقفیم که میر انسانهای بزرگی را به خود دیده است مردان بزرگی که در تیزهوشی و مردم داری زبانزد تمامی روستاها بودند  و نقششان فرماندهی بود نه فرمانبری و گوش به فرمان بودن  به گذشته و حال میریان که نگاه میکنیم از مدیریت و تلاششان افتخار میکنیم و با افتخار میگوییم که ما فرزندان میر طالقان هستیم وهمچون گذشتگانمان زندگی شرافتمندا نه ای داریم و در اکثر زمینه ها هم صاحب نظریم با نظرات خوب و سازنده مان فرهنگ  میر را میسازیم و ابادش میکنیم 

سلامت و پایدار باشید اهالی خوب و فهیم و با فرهنگ میر

حکایت مهمان و واران........معصومه جانی

 نقلک: 

      مهمان و واران

یه مردِک بیَمه به رفیقشی وَر مهمانی، رفیقش دی اونه ر خوش داشت و قشنگ پِذرَیی کُرد. مهمان، یه چند روزی بُماند، اما رفیقش یواش یواشَک خسته گِردی. آخه چند هفته بگذشتی بَ و مردک نمیشه خانُش.

یه روز زَنُش بگوت: ما دی خسته گِرِسیم، اَندی بپُچ و بیور و بَبُر و بنگن. تازه این نامحرم خانه دَره ما زناکان نمیتانیم درست حسابی استراحت کنیم. بشو اونه ر حالی کُن وخت بشیَنِشه.

صابخانه دی بش مردک  رِ بوگوت: خیر ناخورد مگه، تو کار زندگی نداری؟ زن و وچه نِدَری؟ نمیخا بیشی خانت؟

مهمان بگوت: نه.. هیچ جا تی یی خانه دِ خجیرتر نیه!

صابخانه خُجالته کنار بنگت و بگوت: آخه ما خسته گِرِسیم. وچانُم آسایش نُدارن. آخه مهمان یه روز.. دو روز.. نه تی یی جور یِک ماهه اینجه کِنگر بُخوردی، لنگر بِنگتی!

مهمان بوگوت: خا میشُم، امبا امروز که مِینی، افتابی دستی نمیشا بشیَن. بِیَس فردا میشُم!

بگوت: خا فردا بشو

فردا گردی، مهمان وهانه بیورد: توره باد میا، نمیتانم بوشوم. بِیَس فردا موشوم!

دواره فردا گردی و مهمان بگوت: ایسه امروز که خیلی سرده، بِیَس فردا موشوم!

چند روز همینطور مهمان وهانه بیورد و بماند. یه روز دیه صابخانه منکوف گردی، اتاقی درِ وا کُرد مهمانه بگوت: پایس پایس بشو خانت که امرو دیه وقت بشیَنِته!

مردک پایسا، میدانِ نگا کُرد، بِیدی واران میا. خوشحال گردی و بگوت: جوان نَمُرد، مگه نمِینی واران میزنه؟ من چجوری بوشوم؟

صابخانه تا این حرفِ بشنواُست، آلبالو چو ر بیگیت و مردکی دومال و او رِ خانه دِ دَر کُرد و بگوت: واران زَنه ولی بشیَنِ مانع نیه!!

______________________________

پِذرَیی: پذیرایی و مراقبت

خانُش: خانه اش

بپُچ: بپز

بیَس: بذار

وَهانه: بهانه

منکوف: ناراحت و غمگین

میدان: بیرون. بیرون خانه

واران: باران

بشنواُست: شنید

احترام به بزرگتران....معصومه جانی

 احترام به بزرگتران در طالقان

احترام به گت تران و سالخوردگان و تکریم اوشان در طالقان، سابقه همیشگی دَره. مثلاً:

1_ هیشکی گَت تری حرفی سر، حرف نِمِزه.

2_گَت تری پیش لِنگانِ جم مُکُردُن.

3_وچَن حرف گوش کن بَن.

قدیمانی وَچَن وِنیمیگِرِستَن گت تری چشمی میانِ نگاه کنن، گت تری گپی سر گپ نیمیزین، هر چی آقا ننه و گت تران موگوتن اوشان موگوتن چشم. الان وچَنی جور نَبَن کو.

 یکی موگِی شش تا دیمینَن آدمی خیک.

4_ گَت تری پیش سیگار تُکِشانی دَم دَنِبِ

5_ هنوز که هنوزه تو طالقان کسی جرات نِمِنه جلوتر از گت تران، سفره ای سر بِنیشه یا اوشان  دِ زودتر، در  دِ خارج  گَرده

6_ اگه یه دختری همراه که نومزه بَن، گپ میزیَن، یه گت تره مِیدیَن، ده تا کوچه و پس کوچه قایم مِگِرِسَن خجالت و ترسشان د.

7_ اون قدیمان، عروسان شومار وشو پیرشانی ور غذا نمیخوردن و تک بَن. همینجور عموی شوهر  و دایی شوهر، موگوتَن عیبِ مایی عروس  شو فَمیلانِشی وَر بنشینه غذا بخوره. ولی قسمت خنده دارش این بِ کو باید پشتشانه شو فَمیلانی طرف مُکُردن و غذا مُخوردن.

8_ گاهی مثلا بعضی شوماران نامردی میکردن غذاره تا ته میخوردن، عروس بیچاره خالی نان مُخورد. اما اگر اینجور دی بدجنسی میکردن، ولی عروسانی صدا در نمیامه.

9_ ما که وچه بیم میشیم حمام، آب حوضی میگرسیم. تا آخر باید این گت ترانی سَر ، او دمیکردیم. اونوقتان حمامان خزینه ای به.

10_ اون موقَن ما اگه کوچه ی میان یه پیرزن و یا یپر مرد میدیم، بار دسشان دبه، میشیم جلو، سلام موکُردیم و بارشانه اوشانی دس دِ هَمیگیتیم مُبُردیم خانشان.

11_ همیشه گَت ترانِ مالان سوار میکردیَن.

12_ دولابانی کیلی که حکم گنجینه ی خانه به، گَت ترانی قُورت دِبه.

13_ همیشَک با گَت تران مشورت میگِردی و بی اجازه اوشان، کاری نمیکوردون.

14_ خجیرترین قسمت خوراکیان، گت ترانی به.

15_ هنوز که هنوزه، خانه سالمندان ببردن پیر آدومان، وقتی یالانشان درن، عیب و گناه محسوب مِگَرده و از دید اهالی منفوری کاره. حتی عمه و خاله و عمو و دایی شان دی خودشانی ور نیه میدارون و سالمندان نمیبرن

خاطره کبل سلطان........‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شیوا الله بداشتی آزیتا جعفری

خانم الله بداشتی

از عزیزی شنیدم از گذشته ی دیار پدری 

حتما عزیزان مطلب بیشتری به یاد دارند 

مرد خوش صدای الموتی در میر کربلایی سلطان یا کبل سلطان  

مردی از نوجوانی با خانواده محترم یوسفی همراه بود 

و تا آخر عمر هم با این عزیزان در رفت و آمد  میر بودن 

ایشون از نوجوانی از الموت آمده بود و در خدمت کابار  و عزیزان ساکن آنجا بودن 

بعدها با مهتاب نامی ازدواج کردو دختری داشتن  و ایشون صدای بسیار زیبا و رسایی داشتن و سه ماه تابستان که در میر بودند  در بالا ترین نقطه از کابار قرار میگرفتن و

 با صدای ملکوتی  اذان مغرب را میگفتن 

روحش شاد و یادش گرامی

خانم جعفری:

اسم دخترانش طلعت و وسمی بود دامادش هم جعفر رشوند در تابستان ها به خاطر علاقه ای که پدر بزرگم رحمت اله یوسفی و عموی مادرم عمو عزت اله به ایشان داشتند با هم زندگی میکردند و خاطرات خوبی ازشون دارند وصدای اذانشان به روایتی تا امیرنان هم میپیچید مامانم میگویند که ایشان در زیر درخت گردو در طویله نزدیک کابار ساعت ده صبح به رحمت خدا رفتند و صدای اذانشان خاموش شد روحشان شاد و یادشان گرامی

گِلِ بوم.......صادق اباذری

(گِل بوم)

زمان قدیم که پشت بام هاشیروانی

نبودخانه ها رومی ساختند زمانی

که به تیربندی می رسیدیعتی دیوار

هاکامل بالامی آمد وبه سقف میرسید

آنوقت موقع گل بوم بودیک روز

قبل محلی روخبرمیکردندکه فردا

بیایید منزل ماگل بوم داریم میزبان

یک گوسفندسرمی بریدوبرای ناهار

اون روزآبگوشت درست میکردواز

اهالی پذیرابی میکردیک روزباهمدیگر

کنارهم بااتحادوشوق فراوان شروع

به کارمیکردندهرکس به کاری مشغول

میشدچندنفرگِل خیس آماده میکردند

چندنفرگِل خشک آماده میکردندهمه

باهمدیکروبه کمک هم کار میکردند

پس از تنظیم تیرها نکاس بندی میکردند

سپس اول دستک بعدوجاربعدچنارحال

روی تیرهاقرارداده سپس گِل خیس

شده رومیریختندروی پشت بام بعد

ازآن گِل خشک میرختندبعدبالقد زدن

وبام غلتان  پشت بام روسفت میکردند

توضیحات

به خاطراینکه دیوارها خیس نشه ازلبه پشت  بام به میزان ۵۰الی ۶۰سانت

لبه میدادندکه  نکاس

میگفتنددستک چوبهای بلندوباریک رومیگفتند وجار بِر

هم مبگویندبوته ای هست که در کوه ها میباشدچنارحال هم

همان شاخه های درخت چنار میباشد

امیدوارم که مطلبمو

رسونده باشم