فراموش کردن کبریت کوهی میان.....شعبان کاظمیان فر

سال تقریبا ۵۴ بود خیلی دقیق یادم نی اون سال گوسفند نوبتی به چوپان نداشتیم هر ده تا گوسفند یه روز مالی ور ما ۳ روز نوبت داشتیم گاهی با مالک اباذری گاهی مشدی شیردل دا گاهی مش رمضان دا اون روز نوبتی با مش نیاز دا خدا همشانه رحمت کنه صبح اول وقت همه مالان در مکردن چشه ای لو رونا منم کیسه نون و بساط بگیتم را کتم مش نیاز رونا دبه بگوت شمای نوبیه بگوتم بعله بگوت کتری بیوردی بگوتم بعله مال راینگت حرکت کردیم پشتی دره ..زمینانی میان ...سردمیان ..نوبنی دره ..میان کوه بهار به صحرا اباد و خرم اون روز هوا افتاب خیلی همه چی خوب مش نیاز صدا کرد که کم کم بشو جوز داری بن چایی دم کن من دی میام من خودمه برساندم مش نیازی ور بگوت چرا این ور بیامی بکوتم کبریت مخوام بگوت رونای دم تره چی بگوتم بگوتم سوال کردی کتری بیورده ای بگوت من بگوتیم کبریت از شانس ما اون روز هیچ ادمی کوه دنبه مال ببردیم تا کلکی گردن چون کبریت نداشتیم نهارم همان نون و پنیر خلاصه تا غروب بگذراندیم این یه درسی گرست که وقتی صحرا میشی حتما وسائل کامل داشته بی