گذری بر میری مزار.....جواد زارعی

ورودی روستای میر قبرستان قدیمی است که راه باریکی دارد و بالای دره ای واقع شده که رود بی رمقی از بعد سد سازی از درون آن می گذرد.

اکنون روی قبور نشانه های قدیمی با کنده کاریهای هنرمندانه خیلی کم است، سنگ ها به سبب قدمت، زیبایی، نوع جنس با خطوط و برجستگی های جالب و یا هر دلیل دیگری به مرور برداشته شده است.

 زمان زیادی طول نکشید که دیواره قبرستان تراشیده شد و عرض جاده بیشتر گردید.

یک برش کامل در قبور و پدیدار شدن آنچه که پیوسته دور از نگاه است و درونش برای زنده ها رمز آلود و دست نیافتنی است. استخوان های ریز و درشت و جمجمه ها از خاک بیرون افتادند و به اطراف پراکنده شدند.

سوراخ هایی که تهی بودند و یا هنوز آثاری از وجود آدمی در آن ها دیده می شد. جمجمه ای که لای دیوار نمایان شده بود و چشمی برای نگریستن نداشت. استخوان های بلند پا ها که راه گریزی نداشتند و دست هایی که گرفتنشان کراهت داشت...

 گورستان قدیم گسترش یافته و تاریخ زندگی پایان یافته دور و نزدیکی را در خود نهفته دارد و آب روان در زمین چشمه کنار جایگاه انجام مراسم جاری است. در چشم انداز، مقبره ای توجه را جلب می کند. اتاقی که جایی برای نشستن و فاتحه خوانی دارد و آرامگاه زن و شوهری از اهالی روستا است. این زوج صاحب فرزند نشدند.

دیگری متعلق به سید ه ای که در ده به تنهایی زندگی می کرد به نام خانم سید صفی و برای احترام و اکرام چهار ضلعی فلزی با پوشش پارچه سبز رنگ روی مزارش نصب کرده اند و در کنار قبوری چند زیر سایبان قرار دارد. 

پهنه آرامگاه با نا همواری به چند قسمت، متمایز گردیده و در مه پائیزی و آفتاب سوزان تیرگان همچنان نگاه ها را به سوی خودش جذب می کند.

 اینجا همه آشنا هستند با اینکه سکوت حکمفرماست اما از ایشان می پرسم آیا زندگی واقعی ما از اینجا شروع می شود؟

شرح دیدار از آرامگاه در فاصله دو زمان طولانی است.