شرورِ تعزیه خوانی سرانجام............فرشته بهزادمهر

قدیمان تعزیه خوانی خیلی رونق داشت و مردم دی او ره ارج هَمِ نان. خصوصا ده روز اول ماه محرم یک گروه تعزیه خوان میامیَن کدخدایی خانه مهمان مگرستن و هر روز برنامه اجرا مکردن. آن روز  دوطفلان مسلمی تعزیه ای نوبه  بِ. تعزیه خوان بخواند و بخواند و دوتا پسر وچه ره  دراز کرد تشتی سر،چاقو دنگت گلوشانی بیخ و اسه بربین  کی نربین. من و نظام  خیلی کوچیک بیم و  اسه  برمه نکن کی برمه کن. انقدر برمه کردیم و‌جیغ بیزیم که  اوشانه  نوکوش تو رو خدا ...وچان دی خب بازیگر بن همچین خودشان تکان همدان و پا مکوبستن زمین که ما باور کردیم که تعزیه خوان سرشان ره بِربیتی. دوا گلی دی گلو شان ده سرازیر بِ. من و نظام کلی مردکه  فحش نثار کردیم و نقشه بکشستیم وچانی انتقامه هرجوری مگرده  هگیریم.  درخت اقاقی بزرگ تیغانه جمع کردیم و در خلوتی مسجد نقشه ره عملی کردیم. تیغانه منبری زیر ده هدایم داخل. یه نازکه پارچه دی بکشستیم منبری سر. خودمانی پیش خوشحال بیم که وچکانی انتقام ره همگیریم. فردا گرست و تعزیه خوان مراسمه شروع کرد بخواند و بخواند و بخواند منبری پله  ده جوئر شه و خلاصه بنشتن همان و دادش بشه آسمان و غش کرد. مسجد قیامت گرست. کبل عباس میرچی آن زمان کدخدا به فقط یاد می یورم ایچنه اوچنه مشه موگوت کدام نامسلمانی کار به؟ کی این کاره کردی؟ من و‌نظام دی یواشکی جمعیتی میان ده در بیشییم. 

خاطره ی کودکی پدرم آقا نصرت بهزادمهر و مرحوم آقا نظام امیرنان