خاطره الرگ قپه ..............همااباذری

 خاطره الرگ قپه

زمان جنگ ایران وعراق بود منزل مادر تهران در نزدیکی یک پالایشگاه نفت بود به همین دلیل هواپیماهای عراقی برای انداختن بمب وتخریب به منطقه حمله می کردند از طرفی یک پادگان هم در ان نزدیکی قرار داشت که با زدن ضد هوایی جواب هواپیماهای عراقی را میداد ودر نهایت با صدای آژیر قرمز سر وصدای وحشتناکی ایجاد میشد وترس واضطراب شدیدی در ما بوجود می اورد به همین دلیل پدرم تصمیم 

گرفت تا سر وسامان گرفتن اوضاع ما را به طالقان ببرد وبرای اولین بار ما در ماه اردیبهشت خانوادگی به میر رفتیم.

تا به اون موقع من هیچوقت فصل بهار میر را ندیده بودم،همه جا سر سبز وقشنگ بود ،مه صبحگاهی،آفتاب کم سوی ظهر،رعد وبرق ناگهانی،چشمه های پر اب رودخانه خروشان ،پاکی هوا اکسیژن بیش از حدو صد البته سیر کوهی سبزی کوهی وکمانگوش

بر حسب یک رسم قدیمی یک روز بعد از ورود همسایه ها برای خوش امد گویی واحوال پرسی وجویا شدن از اوضاع واحوال موشک باران به دیدن ما می امدند یادمه مرحوم مشهدی آقا دا با یک کاسه بزرگ پر از عسل به دیدار ما امد .عسل نبود،طلای 24عیار بود!

هیچوقت در عمرم دیگه همچین معجونی ندیدم بمب انرژی بود وبا خوردن ان به وضوح در بدن احساس قوت وقدرت میکردی

ودیگر همسایه ها با سطل ماست یا سرشیر  «تو» وپنیر محلی به دیدن ما میامدند وپیشنهاد کمک وجابجایی میدادند

هر روز با دوست عزیزم صنوبر خانم برای چیدن گزنه تر وتازه و [او تره ]به اطراف محل میرفتیم تا اینکه یک رو زصنوبر پیشنهاد داد برای کندن گل اسپند یا همان اَلرگ قُپه مخصوص ترشی به کوه همان نزدیکی برویم.

با گرفتن لوازم مورد نیاز حرکت کردیم وپای مکان مورد نظر رسیدیم وبالا رفتیم با دیدن بوته های گلپر وعطر وبوی خاصش دیگه سر از پا نمی شناختم  لحظه به لحظه جلوتر میرفتم واز صنوبر فاصله میگرفتم واو هر چند دقیقه با های وهوی  مرا چک میکرد ،در حال چیدن گل اسپند از ساقه اون شیره سفید چسبناکی خارج میشد ومن بی توجه به این موضوع شیره را که به پوست دستم مالیده میشد با پارچه پیش بندم پاک میکردم ولی کم کم انگشتان دستهام چسبناک شد 

با دیدن صنوبر خانم موضوع رو به او گفتم واو گفت: سریعا دستهاتو با آبی که توی دره انجا جاری بود بشور ،ولی حیف که دیر شده بود

دستهام شروع به خارش کرد واز چند ساعت بعد دانه های قهوه ای به شکل

کک ومک روی پشت دستهام ظاهر شد .

خیلی برای از بین بردن اون خالها تلاش کردم ووقتی رفتم تهران دکتر هم رفتم ولی همه گفتن این خالها به مرور زمان وبا شستشو وکیسه کشیدن وپوست اندازی وایجاد پوست جدید از بین میره.

موشک باران تمام شد وما به تهران برگشتیم ،معلمها بقیه کتاب ها رو تندتند درس دادن وتا اخر خرداد امتهانات رو گرفتن،من با دستکش به مدرسه میرفتم ودر تاکسی واتوبوس دست به سینه مینشستم  تا کسی دستهام رو نبینه ونهایتا تا اواخر تیر ماه همه لکه ها از بین رفتن وراحت شدم .

بقول عمه زیبا [ کو اَلرگ ترشی گرده]

انشالله بهار امسال مجهز به دستکش این کار را انجام بدید تا پوست شما آسیبی نبینه سلامتی شما ارزوی قلبی منه به امید دیدار.

ما توبه کاریم.......فرشته بهزادمهر

خاطرات قدیمی

قصه های شرف ابجی واوس عبدالله

عاقد سجل احواله نیا کرد و بوگوت:«دترم هنوز یک هفته بماندی پانزده سالت تمان گرده.»ولی سخت نیگیت و خطبه ره جاری کرد. دترکان عروس خانه ای میان میزین و‌ مرقصستن و شادی مکردن. تا ناهاری وقت.بعد از ناهار زامایی فامیلان می آمی ین عروسه مبردن. من که این چند سال خیلی سختی بکشسته بم آرام و قرار نداشتم. آقام کو گوش نداشت. یه روز به دستور ارباب چند نفری موشون  آسیو‌سنگه بیورن محل، طناب پاره مگرده و سنگ موخوره اویی سر میان و گوشش کر موبو. مایی اختیار دی موکوه آقامی فامیل دست. همینکه منه آقا نیکپوری دالان ده رد کردن، سرم ره بیگتم بالا و بوگوتم:« خدایا شکرت اویی دست ده راحت گرستم.»

اون وقتان رسم به عروس تا سه روز هیچ کسی همراه گپ نیمیزه و اتاق ده بیرون نمی یامه. فقط باید شو مری سجاده ره قبل از اذان صبح پهن مکرد و دو واره مشه اتاقی میان.

روز چهارم گرست. صبحانه چایی موخوردیم کو شومرم بوگوت:«امروز مه عروسمی دست پخته بوخورم. مایی برک سبزی پلو درس کن. »اینه بوگوت و بشه باغ. عبدالله دی دکانی میان مشغول کار به. من اصلا دتر خانه نبم و روز تا نمازی دبم زمینی سر کار مکردم . پلو بلد نبم. بنا کردم به برمه کردن. اسه برمه نکن. کی برمه کن...

یه قدری بگذشت عبدالله بیامه بومی سر. از دکان نردبامی همراه گاهی میامه سر مزه. بوگوت:«چرا برمه منی؟».اویی برک‌تعریف کردم. بوگوت:«من تره یاد همدیم. »اول برنجه بوشور نمک دکن .یه بند انگشت اُو مه برنجی رو دبو. دواره میام تره راهنمایی منم.»

اون روز عبدالله هی میامه بومی سر فرمان همدا و مشه کارشی پی. « اسه سبزی ره اضافه کن،روغن دکن. اسه آرام برنجه هم بزن.  اُوش خشک گرست دمکنی دنگن سرش....

خلاصه ظهر گردی و خان ننه خاله باغ ده وگرست خانه. چه پلویی گرسته به. هی موخورد و‌موگوت:«په په عروسم چه پلویی بپتی. په په.»

خاطره به نقل از ننه جانم مرحومه شرف میرچی

قصه شرف آبجی و اوس عبدالله قسمت دوم.......فرشته بهزادمهر

خاطرات قدیمی

قصه های شرف ابجی واوس عبدالله

عاقد سجل احواله نیا کرد و بوگوت:«دترم هنوز یک هفته بماندی پانزده سالت تمان گرده.»ولی سخت نیگیت و خطبه ره جاری کرد. دترکان عروس خانه ای میان میزین و‌ مرقصستن و شادی مکردن. تا ناهاری وقت.بعد از ناهار زامایی فامیلان می آمی ین عروسه مبردن. من که این چند سال خیلی سختی بکشسته بم آرام و قرار نداشتم. آقام کو گوش نداشت. یه روز به دستور ارباب چند نفری موشون  آسیو‌سنگه بیورن محل، طناب پاره مگرده و سنگ موخوره اویی سر میان و گوشش کر موبو. مایی اختیار دی موکوه آقامی فامیل دست. همینکه منه آقا نیکپوری دالان ده رد کردن، سرم ره بیگتم بالا و بوگوتم:« خدایا شکرت اویی دست ده راحت گرستم.»

اون وقتان رسم به عروس تا سه روز هیچ کسی همراه گپ نیمیزه و اتاق ده بیرون نمی یامه. فقط باید شو مری سجاده ره قبل از اذان صبح پهن مکرد و دو واره مشه اتاقی میان.

روز چهارم گرست. صبحانه چایی موخوردیم کو شومرم بوگوت:«امروز مه عروسمی دست پخته بوخورم. مایی برک سبزی پلو درس کن. »اینه بوگوت و بشه باغ. عبدالله دی دکانی میان مشغول کار به. من اصلا دتر خانه نبم و روز تا نمازی دبم زمینی سر کار مکردم . پلو بلد نبم. بنا کردم به برمه کردن. اسه برمه نکن. کی برمه کن...

یه قدری بگذشت عبدالله بیامه بومی سر. از دکان نردبامی همراه گاهی میامه سر مزه. بوگوت:«چرا برمه منی؟».اویی برک‌تعریف کردم. بوگوت:«من تره یاد همدیم. »اول برنجه بوشور نمک دکن .یه بند انگشت اُو مه برنجی رو دبو. دواره میام تره راهنمایی منم.»

اون روز عبدالله هی میامه بومی سر فرمان همدا و مشه کارشی پی. « اسه سبزی ره اضافه کن،روغن دکن. اسه آرام برنجه هم بزن.  اُوش خشک گرست دمکنی دنگن سرش....

خلاصه ظهر گردی و خان ننه خاله باغ ده وگرست خانه. چه پلویی گرسته به. هی موخورد و‌موگوت:«په په عروسم چه پلویی بپتی. په په.»

خاطره به نقل از ننه جانم مرحومه شرف میرچی

قصه شرف آبجی و اوس عبدالله قسمت اول....فرشته بهزادمهر

خاطرات قدیمی

قصه های شرف ابجی و اوس عبدالله

آشنایی

ده ساله بم. گرجی همرا بیشیم بیم ولگه بار. میر باغه ده سر جوئر می آمی ییم کو یه جوان قت بلند سفید رو مایی پیش ده رد گردی. گرجی بنا کرد به فحش و‌ نرفین. بوگوتم :« دلت میا ایچین نازنین جوانه نرفین کنی؟». بوگوت:« سره خوره  اگر خجیره تو‌ بوشو ‌زنش گرد. » من دی ساکت گرستم. عبدالله  گرجی نامزه به که میانه شان شکرآب گرسته به. 

چند وقتی بگذشت و‌یه روز ننم بوگوت :«شرف بوشو‌ خان ننه خاله ای ور بین ذوالفعلی مینی گیوه انه پینه بیزیه یا نه؟ هگیر بیور.» اسه این نقشه به و من بعدا ملتفت گرستم. همینکه وارد گرستم ، خان ننه خاله مینی همراه گپ آگیت و سوال پیچم کرد. ییهو بیدیم دوتا جوان خنده کنان اتاق ده درآمین. یکیش همان جوان قت بلند خوشگل به.  من دی  ایوانی تیره بغل بیزیم بم و خجالت دی مکشستم. بوگوتم :«خاله من کار دارم اگر گیوان حاضرن هدین من مه بوشوم.» گیوه ره هگیتم و‌تندی در شی یم. بعداً بیامین عبدالهی برک راه هگیتن. شبی که منه شربت خوران کردن خوئرمی  همراه اتاقی میان عروسک وازی مکردم. قرار دنگتن پانزده ساله که گرستم عروسی کنیم و‌منه ببرن. نمی دانم چی گرست کو  سه چهار سال بعد مایی نامزدی بهم بخورد. تازه چهارده سالم تمان گرسته به. می شییم زمینانی سر برمه مکردم. یه روز مامام یه کاسه آش هدا ببرم دایی برک. سید جلالی دروازه ای دم با عبدالله روبرو گرستم. چشمش که دکت مینی چشمی میان کاسه دستم ده رها گرست و‌آشان بشاند زمین. برمه کنان وگرستم‌خانه. ننم بوگوت :«مادرت بیمیره عبدالله ره بیدی یی؟»

 اون سال خدیجه ننه عبدالهی غصه ده مریض گرست و اوره رو به قبله کردن. مردم بوگوته بن:« عبدالله خدیجه دره میمیره بوشو‌ حلالیت هگیر.» عبدالله دی بیامه. من دیواری کنج وایسابم و براران می سهمی ملرزستم. عبدالله بشه ننه ای  سرین دان و بوگوت:«مشدی خدیجه منه ببخش. حلال کن» ننه بوگوت:«خدا تره ببخشه». عبدالله که بشه ننم جان هگیت و کم کم جا ده پاسا. بعد ها دو واره همه چی خجیر گرست و اختلاف دی کنار بشه. عبدالهی فامیلان بوگوته بن:« این  دتر چیه؟ کلاچه وینی قحطی بیامی؟  عبدالله دی جواب هدابه:« من اوره همان وینی همرا دوست دارم.» .عروسی روز عاقد قبل عقد بوگوت:« دترم هنوز یک هفته بماندی تا پانزده سالت تمان گرده... ادامه دارد...

ولگه بار= چیدن برگ های تر درختان برای غذای روزانه یا جمع کردن برگهای خشک از زمین برای انبار علوفه. اگر برگ با شاخه چیده بشه بهش حال میگن

قت=قد

نرفین=نفرین

اسه=حالا

ملتفت=متوجه

گپ آگیتن=کسی  رابه صحبت گرفتن

ایوانی تیر =ستون چوبی ایوان

راه هگیتن=اجازه گرفتن از پدر عروس برای رفتن به خواستگاری

خوئر=خواهر

وازی=بازی                                                                                                      بشاند= ریخت،ولو شد

تمان=تمام

براران می سهمی=از ترس برادر هایم

سرین دان=بالای سر،بالین

پاسا=بلند شد

کلاچ وینی=بینی که رویش جای آبله مانده است.

نوروز خوانی.........مینو ویلان

معمولا نزدیک عید نوروز دو یا سه نفر به نام قاصدک از روستای میر روانه شمال و دو یا سه نفر عازم تهران می شدند و این افراد مامور بودند که نامه هایی را که از طرف خانواده آنان در روستا نوشته شده بود به بچه ها یا بستگانشان برسانند و جواب ان را هم بیاورند این قاصدها اغلب با سوقاتیهای مخصوص میر که اغلب نان شیرینی سبزی خشک کوه، حلوا، تخم مرغ و یا مرغ کشته شده بود از ده میبردند و از ان طرف هم اغلب نخودچی، کشمش، خرماو انجیر و یا لباس و پول میآوردند و در موقع مراجعت قاصد تمام مردم ده جلوی مسجد جمع میشدند و شخص باسوادی پشت پاکتها را می خواند البته با قرائت بلند و هر کسی با خوشحالی پاکت خود  میگرفت و دنبال شخص باسوادی میگشت تا نامه او را بخواند

چند روز قبل از عید نوروز افرادی از دیگر آبادیهای طالقان یا اطراف قزوین به نام نوروز خوان به روستای میر می آمدند و با شعرهای خاص  فرا رسیدن عید نوروز را تبریک میگفتند و از خانه ها عیدی دریافت میکردند

آش کاچی ............صادق اباذری

هرجا میشی میر نشو 

منزل حاجی نصیر نشو

آش سرترکیده بن جوشیده زیرش نشو

زمین دره کین خیزینک علف دره کین سوزنک سنگا رو بستندسگارو ول کردن

راجع به آش کاچی براتون

بنویسم آش ساده ای هست

که با برنج ونمک و آب و روغن 

پخته میشود خالی خوردن این آش زیاد با مزه نیست

ومعمولاً این آش را با ( دو)

میخورند و  دو تشکیل شده از

ماست و سیر له شده وگشنیز

خورد شده با مقدار کمی نمک

درضمن یک ضرب المثل هست

که میگه ( آش کاچی را یا باید

با دو بخوری یا با چو) و این 

آش بعد از کشیدن داخل بشقاب وبرخوردش با هوای سرد سرش شروع میکند به ترک خوردن که کسی نداند فکر میکند آش سرد شده  بعد از خوردن آش از اونجا

خداحافظی میکند این شخص

غریبه یکی دوتا کوچه پایین تر که میاید ناگهان دلش پیچ

میخورد ودستشوبی لازم میشودحرکت میکند به طرف

زمینی چشمه پایین تر از قبرستان بعد از اتمام کار ناگهان سگی به او حمله میکند

زمانی که درسرازیری میدوید

زمین یخ داشت ولیز میخورد

درآنجا گزنه بوده که به اندامش میخورد واورا میسوزاند بعد کج میشه از زمین سنگ بردارد وبه سگ بزند میبیند براثر یخ زدن سنگ

ها از زمین جدا نمی شود

خلاصه آن مرد به محل خود

میرود ودر وصف میر شعر بالا

را  میسراید

(سلامت وپایدار باشید)

کوهنوردی......صادق اباذری

سلام وعرض ادب به یکایک

اعضای گروه وزین فرهنگ و

ادب میر که افرادی تحصیل

کرده وبا دانش بالا درکنار

هم جمع شدند وما هم در

کنار عزیزان کسب علم می 

می کنیم  بله ماهمه با هم

ودر کنار هم  در روستای میر

بدنیا آمده وبا هم در کوچه

پس کوچه های  میر در خاک

وخول ها بزرگ شدیم وبهترین

روزهای زندگی خود را در میر

گذراندیم و هنوز  هم به میر

عزیز  زادگاه  و  وطن خود

عشق می ورزیم  سخن کوتاه

کنم و چند سطر راجع به کوه

و کوهستان برای شما بنویسم

ابتدا  چیزهای که در کوه باید

همراه ما باشد ۱- اگر در دو وعده غذایی ۴ تا نون  میخوریم باید ۱۰ تا نون با خودمان ببریم ۲- بخاطر

نبودن آب در ابتدای کوه حداقل یک نوشابه خانواده

آب همراه  ما باشد که تشنگی

بر ما غلبه نکند ۳- کمک های

اولیه خیلی جزیی مثلاً یک

بسته قرص استامینوفن برای

سردرد  چون درارتفاع بالا

بخاطر نزدیک بودن خورشید

به زمین احتمال  سردرد می

تونه باشه قرص برای معده

چسب زخم چند عدد سنجاق

نخ و سوزن  پارچه ودستمال

کاغذی  فندک اضافی به همراه

قند  وچای ولیوان وکلیه موارد خوراکی که لازم می باشد زمان حرکت به کوه سعی

شود صبح زود باشد که آفتاب

نیست و هوا خنکه کمتر بدن

عرق میکند وراحت تر سربالایی را میشه طی کرد

نکته مهّم اول که حرکت میکنید سعی کنید آهسته قدم

بردارید تا بدنتان گرم  شود و

عضلات هم برای پیاده روی

آماده شود اگر توانستید یک

عدد  طناب در کوله پشتی 

داشته باشید ضرر ندارد شاید

در کوه لازم شود چوب دست 

بلند هم داشته باشید که در

سرازیری ها با تکه دادن به زمین بتوانید تعادل بهتری

داشته باشید کوه رفتن به

هیکل قوی ویا ضعیف نیست

باید کوه نوردی را تجربه کرده

باشید در کوه همه افراد مثل

یک زنجیر باهم  ودرکنار هم

حرکت کنید بقول میری ها 

( تک چره بز) نباشید تکروی

ممنوع حتی اگر استاد کوه

باشی زمانی که کوه میروید

حتماً یک بلد راه با خودتان

ببرید که مبادا به بیراهه رفته

واسیر صخره های وحشتناک

و غضب کوهستان قرار بگیرید

 تورو خدا منو ببخشید زیاد 

حرف زدم البتّه که اعضای گروه ما همه استادند وکاربلد

اینو نوشتم که اگر یک روزی

نسل جوان  مطالب من رو

خوند این نصایح را آویزه گوش خود  کنند

به کوه ها میروی یادی زماکن

 زردول چال رفتی  صادق رو صدا کن

خاطره ای از مش شیردل دا

یه خاطره ی کوچولو‌ هم از مشهدی شیردل و همراهان در کوه بگم .خالی از لطف نیست  یکبار بابابزرگم با آقا هادی میرچی میرن کوه.قدیما معمولا ماست چکیده و‌نان می بردن اونجا ترید می کردن. اون روز نون‌رو‌خورد می کنن توی ماست و‌قدری آب می ریزن مشدی رو‌می کنه به آقا هادی میگه :« تا گو‌ بیا من یه چرت بزنم.»بنده خدا آقا هادی هم  میشینه هی اینور و نگاه کن اونور رو‌نگاه کن چرا گو(گاو)نمی یاد . مشدی هم خرخرش راه افتاده بود.‌خلاصه او رو بیدار می کنه میگه:« مشدی پایس نمی دانم چرا گو‌ نمی یا؟ » شیردل دا هم اسه بخند کی نخند. میگه:« من بوگوتم گو بیا یعنی نان قدری داخل ماست نرم گرده. نه اینکه گو‌واقعا بیا.»خلاصه کاتبان عزیز اصطلاحات محلی این «گو ‌بیا »هم یک اصطلاح خاص هست حالا چرا باید گو‌ بیا ولی خر نیا نمی دانم

خاطره چشم........علی اباذری

و اما خاطره تلخ من
تیر ماه سال ۱۳۸۲بود که به همراه دوستم برای چیدن اسپند یا همون کُلپر راهی چوکی لانه شدیم..تا ساعت ۱۲ کلی کُلپر چیدیم و ناهار رو که خوردیم تصمیم گرفتیم یه سر هم به دره وجین بزنیم چون میدونستیم اسپند اونجا عطر بیشتری داره و مرغوبتره..ساعت ۲یا شاید هم دیرتر رسیدیم اونجا و شروع به کندن اسپند کردیم که ناگهان یه چیزی مثل پلیسه یا پوشال به چشمم برخورد کرد و من هم بر حسب عادت شروع کردم به مالیدن چشمم ..استنباطم این بود که از تیکه های اسپند چیزی به چشمم خورده...
به ناچار وقتی دیدم سوزشش قطع نمیشه صورتم رو با آب شستم ولی تاثیری نکرد..چون آینه نبود به دوستم گفتم نگاه کنه ببینه چی تو چشم هست که ایشون هم چیزی متوجه نشدن..درد لحظه به لحظه بیشتر میشد تا جایی که اشک چشمم بند نمیومد.در آخر جوری شد که هرچی چیده بودیم رو آوردیم از وجین تا چوکی لانه و اونجا پنهان کردیم و به سمت محل حرکت کردیم.چشمم به گفته دوستم شده بود کاسه خون..من که نمیتونستم ببینم ولی هر لحظه سنگین و سنگین تر میشد چشمم و انگار داشت از جا در میومد...ساعت ۸شب رسیدیم محل و بلافاصله برادرم منو به تهران برد..خلاصه ساعت تقریبن ۱۲شب بود که مستقیم بعد از این همه ترافیک رسیدیم بیمارستان فارابی .و رفتم قسمت اورژانس ..
یه خانومی که معلوم بود تازه کاره و تازه دوران تجربی کارش رو طی میکنه به من گفت برو پشت اون دستگاه و چانه ات رو بزار جلوی اون دوربین(دستگاه معاینه چشم)..
همین که سرش رو آورد جلو و چشم منو دید یه جیغ بلند کشیدو بدو بدو در حالی که میگفت دکتر دکتر رفت.
پیش خودم گفتم چی دید تو چشمم که اینجور هراسان شد.به دقیقه نکشید که پیرمرد ۷۰ساله ای با روپوش سفید پزشکی بالای سرم حاضر شد و بدون مقدمه چشم منو معاینه کردو به من گفت روستا بودی یا کوه یا بیابون....گفتم کوه...گفت مگس به چشت افتاده و چون مالیدی چشمتو کلی تخم رو درون چشم تو بین پلکات رها کرده و کار سختی در پیش داری...
سرتون رو درد نیارم سه روز تمام دووعده میرفتم فارابی و سرم چشم منو شستشو میدادن .هر دفعه هم که میرفتم ۷ یا ۸ تا پزشک دانشجو منتظر بودن من بیام اونا هم ببینن ..شده بودم موش آزمایشگاهی...هر دقیقه یا شاید هر ساعت چندتا از این تخم ها تبدیل به کرم میشد و با حرکت روی تخم  چشمم درد و سوزی رو برمن وارد میکرد که الان تعریف میکنم تنم میلرزه.کرمهای بسیار بسیار ریز سفید رنگی که گاهن با یه آینه کوچیک و زربین جلوی چشمم میگرفتم قابل رویت بود ...مخصوصن وقتی که از سفیدی چشم به سمت وسط چشم حرکت میکرد که درست روی عدسی چشم قابل رویت میشد..
تا اینکه یکی از پرستاری بیمارستان روز پنجم یه آدرسی رو نوشت و به من داد و گفت از اینجا برو و برو پیش این دکتر چون اینا چشمتو نابود میکنن و بلد نیستن...ایشالاه هر جا هست خدا سلامتی بهش بده...آدرسی که به من داد مطب یه دکتر رشتی بود در خیابان آزادی نبش خوش...اونجا رفتم و وقایع رو برای دکتر گفتم و ایشون بلافاصله نسخه یه پمادی رو نوشت که باید میرفتم دانشگاه تهران تا اونجا بسازن.....و اون پماد رو شبها داخل چشمم پر میکردم و صبح با شامپو بچه میشستم....دو روزه تمام آثار اون لاروها و تخم ها از بین رفت ولی تا یکسال همه چی رو تار میدیدم و در نهایت خوب شد...سرتون رو درد آوردم ببخشید.....در ظمن این تخم ها هم تعدادشون زیاد بود و هم فوقالعاده چسبناک...

تکنولوژی.............همااباذری

این داستان تکنولوژی

امروز می خواهم از آن سالهای دور که هنوز پای برق به میر عزیزمان نرسیده بود برای تان تعریف کنم آن شب هایی که چراغهای نفتی فانوس و گردسوز یا همان «لَمپا» روشنی بخش خانه های مان بود و به دور روشنایی گردسوز می نشستیم داستانهای عاشقانه عزیز و نگار اردکانی را گوش می دادیم و شب چرز می خوردیم هر روز که از خواب بیدار میشدم بعد از جمع کردن رختخواب ها و صبحانه به سراغ چراغ ها میرفتم اول صبحانه میخوردم چون خوردن صبحانه با دستی که بوی نفت میداد واقعاً مجازات بود .ابتدا شیشه های شان را پاک میکردم و بعد بدنه فلزی که پر از از پشه های خاکی و شاپرک بود تمیز میکردم و سپس بیرون از ایوان روی پله آنها را از نفت پر میکردم و منظم و مرتب روی طاقچه میگذاشتم و یک کبریت هم کنار شعله بالابر می گذاشتم تا دم غروب گیج گیجی نخورم و دنبال کبریت نگردم اگر شبی صدای پت پت شعله به گوش می رسید نشان از تنبلی من و پر نکردن چراغها از نفت بود و اونوقت نگاه شاکیانه بقیه افراد خانواده بود تا اینکه بعد از چند سال چراغ زنبوری به بازار آمد و مرحوم پدرم که از طرفداران تکنولوژی بود سریعاً یک چراغ زنبوری خرید و به طالقان آورد و توسط یکی از فامیل ها مراحل روشن کردن آن به ما آموزش داده شد و من شدم مسئول چراغ زنبوری هرشب غروب وقت اذان سریعاً خود را به خانه میرساندم و با مقداری الکل و تلمبه زدن چراغ را روشن میکردم فقط وقتی توری چراغ پاره میشد کمی مشکل تر بود زیرا باید الکل را روی توری نو میریختم وبا این کار شعله آتش از بالای چراغ بیرون می آمد و من با استشمام بوی موی سوخته متوجه میشدم مژه و ابرو و موهای جلوی سرم جِز گرفته

ولی در کُل به خاطر روشنایی بیشتر زنبوری را دوست داشتم هر چند ساعتی با تلمبه زدن چراغ راشارژ می‌کردم و در آخر شب با پیچاندن پیچ چراغ باد ان را خالی میکردم و این نشانه فرارسیدن زمان خواب بود البته فانوس روی میخ تیرک ایوان تا صبح مثل چراغ خواب روشن بود.

وقت  ناهار که می شد با یک تنگ پلاستیکی به چشمه در باغ میرفتم وبا تمبک زدن روی ته تنگ سروصدا ایجاد میکردم تا مبادا ماری سر راهم باشد ووحشت کنم چون شنیده بودم مارها در هوای گرم برای خوردن آب به چشمه میروندواون دو سه تا پله ی اخر را با سرعت برق وباد طی میکردم ،تااینکه فلاکس اب به بازار امدویک روز دیدیم بابا با یک جعبه به طالقان آمد بعد از گشودن جعبه یک فلاکس سفید و آبی با مارک کلمن داخل آن بود و به این وسیله آب تا ۸ ساعت خنک می ماند و من از آوردن آب  برای ناهار معاف شدم چون کلمن سنگین بود وبرادرم جور مرا میکشید

جعبه های یونولیتی هم بعدها مد شد و اهالی روستا با خریدن یخ از کسی که یخ را سر ترمینال می اورد احتیا جات خود را بر اورده میکردند والبته خالی کردن اب داخل یونولیت وسنگینی ان هم مشکلات

   خودش را داشت اولین بار در عروسی مرحوم رمضان اباذری دامادعارف دا پای موتور برق به میر رسید چه عروسی ،چه عروسی همه اهل محل دعوت بودند جلوی دروازه با مهتابی قرمز وسبز وداخل حیاط وخانه با مهتابی سفید تزیین شده بود و صدای ساز و دهل به دوردستها می رسید ومن از روی کنجکاوی جز افراد جلوی ساز ودهل بودم وبا اینکه صدای بلند دهل پرده گوشم را می لرزاند برای تماشا کمی عقب تر نمی رفتم وهمیشه برایم سوال بود که ایا لپهای این اقای نقاره چی از اینکه این همه مدت باد کرده است درد نمی گیره ؟ وخودم را جای او می گذاشتم ولپهایم را باد میکردم؟

تمام مردم ده روی پشت بام جمع بودند تا اینکه زمان نمایش فرا می رسید مرحوم اقا ارباب ومرحوم علی اقا میرچی ومرحوم تقی پور نمایش اجرا میکردند ومردم همه می خندیدند،وبعد از ان مرحوم اکبر شریف با خواندن شعر «بر بری نان  بر بر نان گنده پرتقال مال شهسوار مردم را از خنده منفجر میکرد ورقص وشاباش وشادی هم که دیگه نگو ونپرس 

وناهار هم یک ابگوشت پُر ملات با الرگ ترشی وپیاز واین تصاویر در حافظه بلند مدت من جا گرفته وبه عنوان یک خاطره خوش ثبت شده.

تا اینکه با تلاش وکوشش اهالی میر تیرها وکابلهای برق به میر رسیدند وزندگی دگرگون شد پدرم اول از همه یخچال نه فوت ارج تهران رابه طالقان انتقال داد و مواد غذایی از فساد نجات پیدا کردند ،وداخل کلمن یخ میگذاشتیم وتا 24ساعت اب خنک داشتیم  وبا فشار کلید برق همه جا روشن میشد وچراغ نفتی وزنبوری هم از خدمت معاف شدند وبه کنار رفتند  وکم کم وسایل برفی به کمک ما امدند وزندگی راحتر شد .یادش بخیر مرحوم مادر م هر وقت برق میرفت ومی امد برای ادیسون صلوات میفرستاد ومیگفت روحت شاد امید وارم چراغ دلتون روشن باشه وخانه هاتون اباد انشالله