ما توبه کاریم.......فرشته بهزادمهر

خاطرات قدیمی

قصه های شرف ابجی واوس عبدالله

عاقد سجل احواله نیا کرد و بوگوت:«دترم هنوز یک هفته بماندی پانزده سالت تمان گرده.»ولی سخت نیگیت و خطبه ره جاری کرد. دترکان عروس خانه ای میان میزین و‌ مرقصستن و شادی مکردن. تا ناهاری وقت.بعد از ناهار زامایی فامیلان می آمی ین عروسه مبردن. من که این چند سال خیلی سختی بکشسته بم آرام و قرار نداشتم. آقام کو گوش نداشت. یه روز به دستور ارباب چند نفری موشون  آسیو‌سنگه بیورن محل، طناب پاره مگرده و سنگ موخوره اویی سر میان و گوشش کر موبو. مایی اختیار دی موکوه آقامی فامیل دست. همینکه منه آقا نیکپوری دالان ده رد کردن، سرم ره بیگتم بالا و بوگوتم:« خدایا شکرت اویی دست ده راحت گرستم.»

اون وقتان رسم به عروس تا سه روز هیچ کسی همراه گپ نیمیزه و اتاق ده بیرون نمی یامه. فقط باید شو مری سجاده ره قبل از اذان صبح پهن مکرد و دو واره مشه اتاقی میان.

روز چهارم گرست. صبحانه چایی موخوردیم کو شومرم بوگوت:«امروز مه عروسمی دست پخته بوخورم. مایی برک سبزی پلو درس کن. »اینه بوگوت و بشه باغ. عبدالله دی دکانی میان مشغول کار به. من اصلا دتر خانه نبم و روز تا نمازی دبم زمینی سر کار مکردم . پلو بلد نبم. بنا کردم به برمه کردن. اسه برمه نکن. کی برمه کن...

یه قدری بگذشت عبدالله بیامه بومی سر. از دکان نردبامی همراه گاهی میامه سر مزه. بوگوت:«چرا برمه منی؟».اویی برک‌تعریف کردم. بوگوت:«من تره یاد همدیم. »اول برنجه بوشور نمک دکن .یه بند انگشت اُو مه برنجی رو دبو. دواره میام تره راهنمایی منم.»

اون روز عبدالله هی میامه بومی سر فرمان همدا و مشه کارشی پی. « اسه سبزی ره اضافه کن،روغن دکن. اسه آرام برنجه هم بزن.  اُوش خشک گرست دمکنی دنگن سرش....

خلاصه ظهر گردی و خان ننه خاله باغ ده وگرست خانه. چه پلویی گرسته به. هی موخورد و‌موگوت:«په په عروسم چه پلویی بپتی. په په.»

خاطره به نقل از ننه جانم مرحومه شرف میرچی