ماجرای تله ایی بن.......‌‌‌سیده فریبامیربابایی

یه خاطره یادا آمه که شمایی برک بوگوم 

همانطوری که بارها شمایی برک بوگوتن آن وقتان که وچه بییم ماشین تا میر نمیامه .من دی از آنجا که یادامه از نظر آباد سوار قاطر می گرستیم تا خود میر .

هفت یا هشت ساله بم که با پیَر و مر بیَمیِیم به سمت طالقان . به نظر آباد که برسیستیم چرباداران و قاطران آماده بَن . 

مینی مَر، حیوان دِ مِتَرسِست ولی ناچارا سوار گِرِست و من دی اویی همراه و در جلوی مرم سوار گرستم . خیلی دوست داشتم و کیف مُکُردم . قَطِری افسارهم   مهدی دا مرحومی دست به . نزدیکی تله ایی بن خورجین حیوان به تله گیر کورد و من و مرم از قاطر جیر کَتیم نزدیک روخانه ایی او . چشمتان روز بد نبینه . مینی پیَر بدو منو بگیت اسه صدای گریه من کوه ده می پیچست . بیچاره مَرَم که از دست درد صداش درامه به . خلاصه خسته تان نکنم . اون روز دی به خیر گذشت و شد یه خاطره . 

یِلُ اُ (یه کم آب) .....سهیلا تقی پور

داستان جدیدی برای شما آماده کردیَم طبق دوران قدیمی طالقان که ماشین دِنِبه همه قاطری همرا میَمیَن میر یک روز از ان روزها ما اگه یادتان بو قاطران همه صمغ  اباد اگه درست بگوته بوم اونجه ومی یستان تا مسافران را سوار کنن و بیورن میر چرب داران دی مرحوم نیاز دا و مرحوم مهدی دا بَن اینقدر اونجه مِنِشتیم تا مایی نوبت گرده خلاصه چند راه که نیاز دا خدا بیامرز مسافرانی باران رو ببرد اسه مایی نوبه گرست ما مادر بزرگم ام حبیه مادر پدرکم اونم مایی همراه دبه اوره سوار قاطر کردیم و بار بیزیم و بقیه پیاده را کتیم وسط راه مادر بزرگم خدا بیامرز تشنش گرست نمی تنستیم اوره بیوریم قاطر ده پایین‌همش موگوت منه یِلو اُ هدین نیاز دا خدا بیامرز  دی کلاه شو درورد سرش ده توش اُ بزه اُ  ره  دِکُرد کلاهشی میان هدا منی مادر بزرگ بخورد هی مو خورد موگوت اخو شه دِلکم خنک گرست خلاصه تا برسستیم میر میخوام اینو بوگوم شمایی بره اون موقع اون گلاه میان اب بخوردن مزه همیدا الان این همه بهداشت رعایت کردن همه بیمارستانانی میان دَرَن خوشا به حال اون روزا تمیزی و نظافت  الان رو نمیکردن ولی همشان الا ماشاالله سالم و تندرست بَن شبتون حسینی دلتان شاد

سفر به طالقان مش محمد دا مرحومی همرا...خلیل الله بداشتی

شهریور سال۱۳۴۹ برای ادامه تحصیل منو روانه تهران کردند بمحض اینکه رسیدم تهران رفتم منزل برادر مرحومم ارباب عزیز روحش شادودر آنجا مشغول تحصیل شدم برای عید سال اول روز شماری میکردم که برگردم طالقان پیش پدرو مادرم

خداوند رحمتشان کنه غافل از اینکه بدانم چه سرنوشت شومی در پیش داشتم برادرم برای  خانواده همه ساله سورسات عید خریداری میکرد به واسطه خودشان ویادیگران میفرستاد طالقان منهم ازهمه جا بیخبر فقط فقط به عشق دیدن خانواده ودوستان وخاطرات و شی تنت بازی های کوچه وپس کوچه ها سر ازپا نمیشناختم بالاخره روزموعود رسید یواش یواش باید آماده رفتن میشدم در همسایگی ما خدا بیامرز مش محمد دا

شوهر خاله ام روحشان شاد پدر داستان نویس گروه جناب صادق خان زندگی میکرد قرعه بنام من افتاد که باایشان همسفر بشوم غافل ازاینکه بدونم برادر مهربانم چه خوابی برای دیده بودند شب شد دیدم یک کیسه آوردند داخل اتاق دوتا گردو انتهای کیسه گره زد شروع کردبه چیدن سوغاتی  نه یکی نه دوتا تا دلتان بخواد از نخود وکشمش بگیر تاالی ماشاالله در خاتمه درب کیسه رابستند ۲متر طناب آوردند کیسه را بصورت کوله پشتی آماده کرد منو صدا زد بخاطر تنظیم کردن بندهائی را که روی شانه هامی بایستی رد میشد تنظیم کردن چند بارهم روی من پرو کرد دیدند خوبه وقتی روی دوشم گذاشتم برای امتحان تازه فهمیدم فردا چه بلائی قراره سرم بیادخلاصه سرتان را درد نیاورم با  مش محمددا هماهنگ شدیم که انشاالله صبح حرکت کنیم معمولا همه ما وقتی قرارصبح جائی بریم شب تاصبح بیقرار هستیم وکم خواب حالا ۱۱ شب است برادرم گفتند بخوابید صبح باید حرکت کنید هنوز توی خواب وبیداری بودم که مسیرهای طالقان رو  پیش خودم مرور میکردم اصلا نفهمیدم خوابیدم یا نه دیدم مش محمددا داره میکوبه روی پنجره من متوجه شدم خودمو زدم بخواب که بیشتربخوابم برادرم ببدارشد و گفت پاشو دیر شده خواب موندین اون وقتها اینقدر ساعت دست هر کسی نبودفکر کنم برای اینکه ساعت ۵ صبح به سرپل امام زاده معصوم گاراژ عظیمی برسیم شوهر خاله عزیزممان ساعت۱/۳۰ دقیقه بامداد ازمنزل چهارراه سرچشمه حرکت کردیم ایشان هدف داشتندساعت ۱بامداد منو بیدار کردن ولی من بیچاره دهاتی از همه چیز بی خبر راه افتادیم ازکوچه وپس کوچه مسیرمان را طی کردیم من خوب به منطقه آشنا نبودم ولی بایستی میرفتم   کوچه پس کوچه که میرفتیم سراز چهارراه سیروس در آوردیم وقتی خیابان اصلی را دیدم روحم تازه شد

ماشین هم اون زمان هم خیلی کم بود مضافا ساعت یک و سی دقیقه که اصلا من هی میرفتم با اون بار سنگین برمیگشتم عقب رو نگاه میکردم هیچ خبری نبود تا لطف خدا شامل حال ماشد یکدونه ازاین بنزهای درب وداغون رسید چندتابوق زد مش محمددا جواب نداد 

بالاخره نگه داشت پرسید کجا میروید من فورا گفتم خواستم بگم سر پل امام زاده..... دیدم مش محمددا گفت آقا جائی نمیریم یارو رفت من پرسیدم مشتی چرا سوار نشدیم گفت میخوام میان بر بزنم زودتر میرسیم تازه فهمیدم به به چه شود تمام میان برایشان از داخل کوچه بود تاسر خیابان میدان شاه

الان شده میدان قیام مستقیم چهارراه سیروس چهارراه مولوی میدان اعدام وگمرک وسرپل امام زاده معصوم  حدوداساعت۴بامداد رسیدیم به مقصدسریدار گاراژ هنوز بیدارنشده بود ساعت ۵ صبح اتوبوس حرکت کرد تقریبا۱۰/۳۰ رسیدیم به سد محلی بود بنام سنگ بن اون زمان ماشینها تا آنجا میرفتند دوباره روز از نو روزی از نو  رسیدیم سرخط معمولا چارباداربرای جابجاکردن مسافرین از لهران ومیر وکش آمده بودند دیگه خیالم راحت بود مشتی نشست چپق شو روشن کردمنهم دل تو دلم نبود بالاخره مشتی میدونه من فقط۱۳ سال داشتم الان یک الاغی قاطری ودرنهایت بارمان را تحویل چاربادارتحویل میده دیدم نخیر نشست زیر کوله پشتی خودش بلند شد گفت بریم جایتان خالی از سد تامیر حالا نرو کی برو ۳بعدازظهر رسیدیم میر یک ودو روز اول که شهید بودم روزهای بعد دیدوبازدیدهای همگانی شروع شد چقدر با صفا بود (الان که دارم این مطلب را مینویسم در طالقان هستم حدودا ۲ماه از عیدگذشته اصلا آثاری از عید وبوی عیدنیست) میخوام بگم هرچه که اون روز بود باتمام مشقت وگرفتاری ها ونداری همه چیزش لمس کردنی ودوست داشتنی بود از مسیر خارج نشوم روزهای ۱۰ یا۱۱ فروردین که میشد دوباره تب ۴۰ درجه میگرفتم که میخوام برگردم تهران ناگفته نماند الان هم تبم گرفته میخوام یکشنبه برگردم فقط میخوام بگم قدر لحظه هایتان بدانید

با آرزوی بهترینها عیدتان مبارک

سفر به میر قاطری همرا....سیده فریده میربابایی

من دی کوچک بم .. . مداری دبستانی سنین .. با پیَرم و مَرَم وخوهَران را کَتیم میری رو ... سه تا خر و دو تا قاطر بارمان به ... سکینه ننمی دی همرَهِمان به .پیرم اویی برک متکانی همره تختکی بساته به یَهرجور که زیر دستانش دی متکا دبه سکینه ننمی دنگته به وسط درو تا دور او دی متکا دبه زیرش دی پتو ... بیَمییِم ، بیَمییم

وسط ره پیرم بوگوتم افسار من مَ هگیرم بوگوت بلد نییِ بوگوتم خو یَد هگیرم ... جوان بم و ناحالی افسار بیگیتم و عینهو اسب چموش مِدَوِستَم مِیدیَم قَطِر،نفس، نفس میزیه   ت برسییم تنگه ی میر یهو قطر نیَمِه ، من بکش....  او نیو.... رو خنه ای  صدا دی نمییَلِست صدا به صدا برسَه  .... تا اینکه ( ننه بزرگم جیغ میزه جوان نُمُرد افسار ول کِن) بللههه ننه بزرگمی قَطِر دِنگت

ننه بزرگمی فحش بیگیت جانمی ، من دی هم خوف داشتم هم خنده ام بیگیته به ، همه دی جلو بن ما عقب بِیم ... چندی بگذشت گویا پیرم بو مِبره ما دیر کردییِم وِمیگرده بیا مایی دنبال که اون صحنه رِ مِینه چشمتان روز بد نِینِه ... از اون ور ننه بزرگمی ناله مکورد از اون ور دی من اندین فراری میان مُخوردم زمین

منوچهرمان و کرکی جوجه ...سهیلا تقی پور

اون وقتان اگه یاداتان بو هر کس میَمه میر یک کارتون جوجه یا کرک همراش مییورد تا اونجه درن بزرگ کنن مایی مادر دی ۵تا جوجه خودشی همرا ه مییورد چون مایی کوچیکه برر منوچهر خان عاشق حیوانات به از دسته غذا  جوجن بزرگ گرسته بن شوکی که میگرست ایننه مادرکم دیمینگت توالتی میان البته بزرگ به توالت اونن هم میشین جاشان موخوتن بک روز بیدییم یک دنه جوجن دنی اوو خاک سری کجه دره بررم خیلی دنبالش بشه پیدا نکرد تا بیدی توالتی چاهی میان صدای جیب جیب جوجه میا بیامه آقامه بگوت حالا گریه نکن کی نکن که من جوجم رو میخوام چراغ  قوه دینگتیم بیدیم  بله جوجه خودش رو به دیواره چاهی توالت بچسباندی فوری  آقام  بگوت بوشو دنبال ابوالفضل خان او دی بیَمه بیدی بله جوجه گیر کرده بوگوت منوچهر طناب بیورم تره ببندم می شی چاهی میان اوره بییوری با گریه بگوت بله ما بگوتیم بابا گاز چاه اوره میگیره  بگوت منو بگیره بهتره تا اون حیوان اونجه اینجور بالا ره نیه کنه منو صدا کنه خلاصه طناب دبستن اوویی کمر بشه داخل چاه جوجه ره بیگت بیورد بالا این هم فداکاری یک نوجوان در قبال حیوانات..... سعی کنیم نسبت به همه چیز و با همه کس مهربانانه برخورد کنیم شاد باشید سهیلا تقی پور

گربه لیله ..........سیده فریبا میر بابایی

درود عزیزان 

امشو یادی از مرحومه سید صفی شد . من دی یک خاطره از او شمایی برک تعریف مینم .

اون وقتا که وچه بم ، همون اول روز که برسیم  طالقان با ذوق زیاد من و ابجی فریده به سمت خانه سید صفی مِدِوستیم تا گربه لیله از او هگیریم . من کمی از او مِتَرسِستم و پشت ابجی فریده قایم می گرستم . او با خنده موگوت بیایین هر کدام ره که خوشتان میا هگیرین  بشین .من دی با ترس و لرز یکی را همیگیتم و در میشیم . اندی گربه لیله دوست داشتم که شب ها هم با او خو میشیم . مینی پیَر مَر دی هیچی نیمیگوتن اندی که من لوسه وچه بم .

آن وقتا زیاد میَمه مایی خانه ، من دی پسینه قایم میگرستم تا او بوشو .خدا رحمتش کنه