یِلُ اُ (یه کم آب) .....سهیلا تقی پور

داستان جدیدی برای شما آماده کردیَم طبق دوران قدیمی طالقان که ماشین دِنِبه همه قاطری همرا میَمیَن میر یک روز از ان روزها ما اگه یادتان بو قاطران همه صمغ  اباد اگه درست بگوته بوم اونجه ومی یستان تا مسافران را سوار کنن و بیورن میر چرب داران دی مرحوم نیاز دا و مرحوم مهدی دا بَن اینقدر اونجه مِنِشتیم تا مایی نوبت گرده خلاصه چند راه که نیاز دا خدا بیامرز مسافرانی باران رو ببرد اسه مایی نوبه گرست ما مادر بزرگم ام حبیه مادر پدرکم اونم مایی همراه دبه اوره سوار قاطر کردیم و بار بیزیم و بقیه پیاده را کتیم وسط راه مادر بزرگم خدا بیامرز تشنش گرست نمی تنستیم اوره بیوریم قاطر ده پایین‌همش موگوت منه یِلو اُ هدین نیاز دا خدا بیامرز  دی کلاه شو درورد سرش ده توش اُ بزه اُ  ره  دِکُرد کلاهشی میان هدا منی مادر بزرگ بخورد هی مو خورد موگوت اخو شه دِلکم خنک گرست خلاصه تا برسستیم میر میخوام اینو بوگوم شمایی بره اون موقع اون گلاه میان اب بخوردن مزه همیدا الان این همه بهداشت رعایت کردن همه بیمارستانانی میان دَرَن خوشا به حال اون روزا تمیزی و نظافت  الان رو نمیکردن ولی همشان الا ماشاالله سالم و تندرست بَن شبتون حسینی دلتان شاد