ماجرای آب و آب رسانی میر.......علیرضاجعفری

درود

و عرض احترام

البته بزرگان روستا بیشتر از بنده باید مطلع باشند.

جناب دکتر بهمن خستو در کتاب تاریخچه روستای میر اشاره به تلاشگران نموده اند که فردا نام تلاشگران را به سمع و نظر اهالی و سرکار خواهم رساند.

اما نکاتی که در ذهنم می باشد:

شرکت تعاونی روستا که مسولش مرحوم حسن جلایی بود در کنار بزرگان روستا این پروژه کلید زدند. اکثر امورات عمرانی و آبادانی روستا توسط این شرکت تعاونی انجام میشد. پیمانکار این منبع  آقای رضا میرچی بودند که شرکت تعاونی و شورای وقت طی قراردادی با آقای میرچی این پروژه بسیار سخت به انجام رساندند. آن زمان ( ۱۳۶۱) برق هم در روستا نبود و آقای  میرچی این پیمانکاری و درحالی قبول نمودند که کلیه مصالح و لوازم و ...با چهارپایان و کارگران حمل شد. آن زمان سمت راست عمارت مسکونی کابار یک طویله بسیار بزرگ با محوطه تقریبا ۴۰۰۰ متری بود که  مرحوم حاج نصراله یوسفی جد مادری ام ساخته بودند و سمت غرب به راه عام کابار و سمت شرق منتهی به باغ کبل قربان و سمت شمال به بالای جوب آب که به اصطلاح ویجو می گفتند و سمت جنوب به باغ مرحوم سید علی میربابایی بود.

این طویله قابلیت نگهداری ۲۰ چهارپارا داشت. ( البته در اواسط دهه شصت به واسطه نزولات آسمانی اعم از برف و باران خراب شد) جناب میرچی گویا از الموت ۱۰  الاغ  جهت انجام این پروژه و برای حمل و نقل مصالح  خریداری نموده که با کامیون سر ترمینال پیاده نموده و به محض پیاده شدن بیشتر آنها فرار نموده و به سختی گرفته و برگردانده شدند. چهارپایان معمولی نبودند. و جالب هر کدام اسمی داشتند و متعلق به یکی از هم سن و سالان ما بود چرا که از سر ترمینال تا کوری سر هر کدام از ما در معیت کارگران (همسن و سالان  آقای افشین میرچی، مرحوم سعید میرچی، اقای مسعود میرچی و و خواهر زاده های آقای میرچی؛ امید و آرش و اینجانب ) به دنبال این چهارپاها  به عشق خر سواری در برگشت میرفتیم.  این چهارپاها بسیار وحشی اما کاری بودند. اسم یکی از آنها که بسیار باری و کاری بود رینگو بود. واقعا بردن  ۳ تا سیمان ۱۵۰ کیلویی از سر ترمینال تا کوری سر تعجب برانگیز توسط این چهارپایان بود. کوچکترین این چهارپایان کره الاغی بود که کمتر بار میبرد و مراعاتش را می نمودند که  بازمانده از زمان ساخت منبع،  بود و تا چند سال پیش نیز در اختیار  مرحوم شادروان خیراله اباذری جهت حمل و نقل برای اهالی بوده و جهت حمل و نقل تو کوچه های میر خیلی غنیمت بود.

پدر بزرگم مرحوم رحمت اله یوسفی این طویله متروک و به جامانده از گذشته را در اختیار آقای میرچی رایگان جهت انجام این امر مهم گذاشتند.

گویا  مرحوم حاج نصراله آن سالها توسط قاطران تنومند از راه پراچان به شمال تردد می نمودند. و شب در پراجان نزد شخص خانه خواه به نام میرزاملک به سر میبرند. ( مهمان خوب و خانه خواه بد استعاره از همین موضوع است . خانه خواه ها محل اطراق و استراحت مسافرین دوست و آشنا بودند) ناگفته نماند اکثر عزیزان در گذشته عشق و علاقه خاصی به میر داشتند هر چند جناب میرچی پیمانکار بودند اما آن زمان  ایشان نیز علاقه خاصی به میر و واهالی داشتند منجمله برادران محترمشان ( آقایان فرامرز ، فریبرز و فردوس) که در این پروژه با ایشان مساعدت و همکاری لازم و داشتند.

در ساخت این پروژه از اهالی خدوم و زحمتکش میر و بیشتر به نظرم از کارگران الموتی استفاده شد.

چادر های بسیاری کوری سر ( اسم محل ساخت منبع ) برپا بود و کارگران غیر میری شب آنجا می خوابیدند.

واقعا پروژه عظیمی بود.

که با فانوس و چراغ قوه شب به سر می شد.

فکر اینکه این همه سیمان و شن و ماسه و آهن به آن مکان برود الان خیلی سخت می باشد.

در صورت ترمیم در حال حاضر چنانچه راهی از شرق روستا و زیر فاطمه اسکل جهت تردد وانت برود شاید بهینه باشد. در حال حاضر نه چهارپایی به شکل گذشته وجود دارد و نه آن کارگران.

یاد و خاطرات گذشتگان به نیکی یاد

خلاصه ای از وضعیت آب رسانی در روستای میر از کتاب ارزشمند جناب آقای دکتر بهمن خستو در سنوات مختلف:

۱." در سال ۱۳۴۵ مرحومین احمد رسولی و حواج جمشید خستو با مبالغی در حدود ۳۰ هزار تومان از خودیاری اهالی و باکمکی حدود ۷۰ هزار تومام از طرف دولت که مرحوم پرویز داهی در تامین این اعتبار مساعدت نمودند توانستند با کمک اهالی لوله کشی آبی را از چشمه پسین دره به منبعی که در سمت شرق جوری زمین ساخته شد رسانده و همچنین از آن منبع به تمام کوچه ها لوله کشی شد."

البته آن زمان لوله کشی به داخل منازل نبود بلکه داخل کوچه ها شیر آبی با بتون سیمانی تا یک متر نصب گردید که اهالی آز آنجا آب برمیداشتند که در ۵۶ سال پیش تحولی بزرگ در روستا محسوب میشد. این شیر های آب تا جاییکه یادم در کوچه اقاقیا جلو منزل مرحوم علی ادنا ، پشت دیوار شرقی جناب آقای دکتر بهمن خستو ، جلو منزل مرحوم علی آقا میرچی ، جلو منزل پدریم ام جنب منزل مرحوم حاج عبداله مولاییان و جلو منزل مرحوم محمد کمال دا و سرترمینال جلو منزل مرحوم ذبیح اله رسولی و... بود که بعضا روی این بتون های سیمانی می نشستیم.

" شرکت تعاونی عمران و آبادانی روستای میر در سال ۱۳۵۱ به ابتکار مرحوم شادروان حسن جلایی تاسیس گردید و همه ساله انتخاباتی در مسجد میر برای انتخاب هیات مدیره و بازرسان برگزار می گردید افراد هیات مدیره و بازرس :

مرحومین حاج قاسم میرچی، حسن جلایی.ابوالفضل داهی. قدرت داهی و قدرت دراج. هوشنگ سلطانی. حاج حسن حسنی ایزدی.محمد محمدی میری. حسین سره.ولی مهدوی. محراب حسنی. اسماعیل فروزان.ابراهیم میرچی. علی میرچی و آقایان : بهمن خستو. چنگیز داهی.نجف قزوینی. رضا میرچی بودند که هریک از عزیزان با توجه به توانایی اشان در جمع اوری خودیاری و پیگیری اعتبارات دولتی با جدیت امورات عمرانی روستا را پیگیری می نمودند.

بزرگان و معتمدان و اکثر اهالی همواره با پشتیبانی ها و حمایت های بی دریغشان شرکت تعاونی را در امورات عمرانی یاری میرساندند. البته اقلیتی هم انتقاد می کردند که همواره این اختلاف سلیقه ها بوده هست."

۲.در سال ۱۳۶۱ با توجه به کمبود آب ، منبعی با حجم ۸۰۰ هزار لیتر از بتن آرمه در کوری سر احداث گردید. هزینه این منبع یک میلیون و سیصد هزار تومان با خودیاری مردم ساخته شد.مبلغ سیصد هزار تومان از هزینه این منبع را یکی از بازرگانان خیر تهران که با مرحوم فریدون شکیبایی آشنایی داشتند پرداخت نمودند.

۳. در سال ۱۳۷۲ با زحمات آقایان مرحومین فریدون شکیبایی، مطیع اله اباذری و آقایان نقی و علی اباذری با خودیاری اهالی آب سرچشمه کوانکی چشمه می آمد به منبع روستا متصل شد.

۴. در سال۱۳۸۵بودجه ای برای انتقال آب از منبع بزرگ تصویب گردید منتهی تامین اعتبار نشد. جناب آقای محمد نبی ( چنگیز) داهی که در حین حسابرسی سازمان آب تهران متوجه مبلغی مازاد که میبایست به خزانه دولت عودت می گردید شده که همانجا با مسولین سازمان موضوع تخصیص اعتبار ۸۰ میلیون تومانی درمیان گذاشته و طی جلساتی که با مسول آن زمان سازمان آب آقای قدمی با حضور: مرحومین قدرت داهی، قدرت دراج ، خیراله اباذری، و اقایان محراب حسنی و رضا میرچی گذاشته بودجه دولتی آب تصویب و طی قرارداد شورای وقت با پیمانکار به حیطه اجرا در سال ۱۳۸۶ درآمد. پیمانکار آقای حسین اوجانی بودند."

از نوشته های جناب دکتر بهمن خستو چنین بر میاید: 

 تلاش وافر و همیت بزرگان و اکثریت روستا در عمران و آبادانی روستا به چشم می خورد.

جالب بدانید آن زمان در کل طالقان ۳ شرکت تعاونی عمران و آبادانی وجود داشت و یکی آز آن متعلق به میر بود. البته افراد دیگری نظیر عباس طالقانی و محمد مهدی یوسفی نیر نقش داشتند.

و دیگر اینکه در دهه ۴۰ و ۵۰ و ۶۰ شصت چقدر پول ملی با ارزش بود. در ارقام اندکی تامل بفرمایید ۳۰ هزار و ۷۰ و در نهایت یک میلیون و سیصد هزار.

۳۰ تومان و ۷۰ تومان هزینه خرید یک فلکه آب الان نیست.

روح همه کسانیکه در راه عمران و آبادانی میر تلاش نمودند شاد و کسانیکه در قید حیات بوده و در راه عمران و آبادانی میر تلاش می نمایند نیز برایشان ارزوی سلامتی و بهروزی ارزومندم.