دکه رضایی........عبدالله نقدی

دکه ای آشنا با صاحبی خوشرو و خوش اخلاق که میزبان اهالی طالقان , علی الخصوص مسافرین  روستاهای کش و لهران و میر بود.(آقای رضایی روحت شاد)

همه ی ما از این مکان خاطرات زیادی بیاد داریم و به نوعی استراحتگاه کوتاه مدتی بود برای کاهش دردهای عضلانی  افرادی که به جهت ازدیاد مسافرین مینی بوس آقای علیمردان ,مجبور بودند ایستاده مسیر  "تهران-میر" را طی کنند.

طعم چای و نیمرو و املت آقای رضایی که از مسافرین پذیرایی میکرد ,فراموش نشدنی است

  وقتی کمی در اطراف قدم میزدیم نظرمان به فیلتر انواع سیگار که در زمین افتاده بود  جلب میشد که به وفور یافت میشد  که نشان از ان بود  که بعضی از مسافرین  فرصت را غنیمت میشمردند و سیگارشان را چاق میکردند.

وقتی به این محل میرسیدیم از یک طرف بادهای خنکی که وزیده میشد و از طرف دیگر احساس نزدیکتر شدن به میر و به  خانواده که تا دوساعت دیگر در آغوششان بودیم ,حالمان را خوب میکرد.

واما سرنوشت این کانکس (دکه): تقدیر و سرنوشت اشیاء نیز همانند تقدیر انسانها متفاوت است , این کانکس که در زمانی محل برو بیای مسافرین بود , در حال حاضر دقیقآ در روبروی محلی قبلی خود و در آن طرف اتوبان بلا استفاده افتاده است ودر زمستانها  زیر برف و باران  و در تابستان زیر آفتاب سوزان ,خاطرات مفید بودنش را در دهه های شصت و هفتاد در ذهنش تداعی میکند و با خود میگوید "یاد باد ان روزگاران یاد باد"