کفشان ماشینی میان........فریده میربابایی

ی خَطِرِبوگوم شُمَرِ مرحوم پیَرَم حاج سید جعفر میربابایی همیشه همه یی هَمِرا شوخی دَشت ... پیَرَم   خدا بیَمُرز موگوت :

مرگ قدیمانِ ببرن ، قدیمان راه مال رو بِ ( فقط اسب و الاغ و ... ) مِتَنِستَن را دِ بوشون ....

امکانات دی ، امکانات حالان نِبِه . تلفن دَنِبه ، اینترنت دی کو ابدا ... اگر کسی مَس از حال کسی خبر گیرَ ، دست خط (نامه ) مرسا  (می فرستاد ) اون دی داستان دَشت ....

مس یه نفر بو که قصد کنه بوشو تهران هر کی کار یا خرید یا دست خط داشت اونِ موگوت . خلصه نامه چن وختی طول میکشی تا برسَ دست طرف ....

بعضی دی بومی محل بَن سال به دوازده ماه دی فَمیلانه نِمیِدییَن ... فقط تابستانان ....

ی سَلی (سال ) پیَرَم مَس بوشو تهران خرید .یکی از فمیلانی نزدیک اُوره  مو گو : وچه مارِ دی بِبَر ، فَمیلانه بِینِه ... دلتنگ گرستی

پیرم دی مو گو خا ...

دِتَرَکِ موگو فلان روز مس حَضِر گردی بیشیم تهران اون وچه دی تهرانِ نِیدی به،  ذوق دَشت چو جور،خَلَصه اون روز مِگَرده و را مِکُوَن سمت زیدشت ، چند ساعتی  اسب و الاغانی سر دِبَن تا مَرِسن ، گویا اوجَن مَشین (ماشین ) مییَمِه مسافرَنِه سوارمِکَرده ، پیرم کو همه ی همره شوخی دَشت ، وچه رِ موگو ب در مَشین بَرسی مَ کفشانتی دراری ،کفشان دی نو ، پا نِکِردِه به ، تمییزی دِ برق مِزِه .... وچه دی همین مینه ، سَدَنی جور (مثل آدم های ساده ) کفشانِ میگیرَ زیر بغل و پا برهنه سوار مِگرده ، مینی بوس میان همه وچه رِ نییَ مِنَن و مِخندن . پیَرَم دی بارانِ دِمینگنِ مَشینی پشت و سوار مگرده ....  خودش دی خنده دِ ریسه موشو