محرمانی مراسم میری میان....ارسالی از معصومه جانی ومژگان شمس طالقانی

حدود ۳۰ سال پیش کو محرم تو همین اواخر مرداد و اوایل شهریور ب .ما دی وچه بِیم 

مینی نظر کو سینه زنی و مرثیه خوانی خیلی بهتر بِ...یا ما در عالم وچگی از هر چیزی بهترین لذتِ میبردیم 

القصه:

منتظر بِیم کو شوکی گرده بیشیم مسجد 

ی خرابه یه دَنه بلندگو داشت کو همش خِرخِر مُکورد ولی وختی مداح مِخواند قشنگ صدا درمیامه بلندگو دِ

مردِکان دور میگیتن و شلواری پلِ میگیتن و ۳ ضرب سینه میزیَن

اولش ارام سینه میزیَن تا مداح شور میگیت سینه زنان کو غالب از جوانکهای ده بَن اونان دی شور میگیتن و دستشان راسا مُکوردن و محکم سینه میزیَن و در اوج شور هی مکگوتن الله محمد علی 

ما دی از بالا اوشانه نیَه مُکوردیم 

اخه اغلب مساجد دو طبقه ب و زنِکان جوعَر مینشتَن و مردِکان جیر

یادش بخیر سینه زنی کو تمان مِگردی داغِ چایی میوردن و مردم ی چایی موخوردن و گَلشانِ تازه موکوردن تا دور بعدی سینه زنی شروع گرده

این برنامه هر شو ب تا روز تاسوعا ک میشیَن اوچان و کلاهرود اونجه ی دور مایی سینه زنان سینه میزیَن تا از دهات اطراف سینه زن میامه 

اونان دی ی دور سینه میزیَن و بعد سخنران سخنرانی موکورد و برنامه تمان مِگِردی

مژگان شمس طالقانی:

پس شما من دِ خیلی وچه سال ترین مایی دوران میرى مسجد هنوز یه طبقه بِ یادش بخیر مایی مهربان رفیخان مایی درى گَل صف دمى وسن که مینى مَر رِ (مایی برک)مجوز بیگیرن که ماهم اوشانى همراه بیشیم خدایه دوردار مَرمان نگم شمر بد بوگوم تیمسار ارتش مایى گریه و دوستانمانى گریه رِ در میورد تا مایى اجازه ر هَدى ولى گریه هایه اون شبانمان فقط همون اجازه بیگیتنى برک به بعدش از ذوق همراهى فقط خنده هایِ سرخوشانه بِ وهرکى  رو یه ایرادى و وَهانه اى میگیتیم از سرخامى نوجوانى مِخندستیم خدایمان هم اِندین مهربان بِ اون سالان قطعا مارِ بِبَخشیه