یه دَنه شَبَح تاریکیی میان......سهیلا تقی پور

خاطره ای به یادم افتاد که دیدم بد نیست برای همشهری  های عزیز تعریف کنم روزی روزگاری که مینی پدرک و مادرکم زنده بَن قدیمان بارمان ره جمع مُکُردیم آماده برا رفتن به روستای میرمان میگِرِسیم پدرکم اینقدر که عاشق میر به سه ماه مرخصی بدون حقوق میگیت که طالقانی میان دوبو خلاصه یه شو از اون روزا شوکی گِرِسه به مَرِکم مَس بوشو دستشویی  وقتی وِمیگرده مِینه بک نفر پشمالو آدم به بغل  اجاق حیاطی میان بنِشتی مینی مَرِکه دستشی همرا اشاره هَمیدی کو بیا  مَرِکم اوره مِینه زبانش بند بیَمه به در اتاق رو باز مینه میکووه رختخوابی میان دهنش دی قفل مِگرده خلاصه اُو بیوردیم اوره هدایم نا یواش یواش حا لکش خجیر گِرِس مایی برک توضیح هَدا کو    چی بِیده به ما دی از اون به بعد آقامانه صدا مُکُردیم او دی فانوسی همرا میَمه مایی دنبال هِی دی بسم الله الرحمن  رحیم میخواند و مایی پِی میَمه خدا رحمتشان کنه مَر و پیَر  کم یابی میوَنَن زمینی رو   اگه دَرین قدرشانه بدان اگه نِدَری فاتحه ای بخوان ببه جان

سهیلا تقی پور