عزیمت به سمت فاطمه اسکول روستای میر...نصرت منافی

اون روزا تابستان روبیشتر در میرسپری میکردیم ومعمولابادوستان هم سن وهم دوره خودیک روز روکنار رودخانه به ماهیگیری وشنا روز دیگه راهپیمایی به سمت کابار خزیه ای دیم چشمه هاوباغ هاسرکشی میکردیم. مدتهابودوقتی برای روزبعدتصمیم میگرفتیم بچه هابه شوخی میگفتن فردا میریم فاطمه ای اسکول ومزاح میکردیم ومیخندیدیم چرا که ماهم شنیده بودیم دونفرازبچه های بومی محل که هردودرکوهپیمایی باتجربه وخبره بودن بین راه فاطمه ای اسکول وسط راه بین صخره هاگرفتارشده بودن ونه میتونستن بالا برن نه پایین بیان وساعتهابه قول آقای رسولی گریان وفاتحه خوانان تونسته بودن به سختی برگردند. البته صحت این شایئه وشنیده رومن هیچ وقت تائید نمیکنم چون من هم اززبان دیگران شنیدم نه آن بزرگواران. 

یک روزصبح تابستان ۱۳۶۲بود چهارنفری من و ضیاء داهی. مجیددراج وعلی اباذری(ابوذر)به سمت کابارحرکت کردیم کنارچشمه چایی روآماده کردیم وبعدازخوردن چای وتنقلات یکی ازدوستان نگاهی به ماله سنگی تله انداخت وگفت بچه هابریم فاطمه ای اسکول. وسؤسه رفتن به این غارمدتهابودکه درذهن ما بود ولی همیشه اونو باشوخی بیان میکردیم. یکی گفت بچه هاتاحالاکسی رفته یکی میپرسید اصلا راه داره برای رفتن یکی گفت من شنیدم قدیم راه داشته ولی براثرگذشت زمان برف وبارون زلزله راهش خراب شده  ازراه دورنگاهمان به دهانه غار بودوکلی سوال که هیچکدوم جواب اون رونمیدونستیم فقط درباره اون چند قصه وافسانه شنیده بودیم. 

 بعدازکلی فکرومشورت تصمیم گرفتیم که تاهرجاکه تونستیم بریم واگربه جای پرخطر وپرتگاهی رسیدیم برگردیم وادامه ندیم  چونکه به یمن قدرت جوانی کوهپیمای خوبی بودیم ولی کوهنوردنبودیم واصلا خودبنده بااصول کوهنوردی مخصوصا صخره نوردی اگاهی نداشتم حتی اون روز هرکدوم کفش اسپرتی معمولی داشتیم که برای کوهنوردی مناسب نبود وجالبتراینکه یکی از بچه هاسه چهارمترطناب پلاستیکی نازک همراهش آورده بود که اصلا قابل استفاده نبود. به هرحال تصمیم به رفتن گرفتیم ومسافت راحت که فقط سربالایی بودراطی کردیم تابه نزدیک صخره هارسیدیم که سعی کردیم راحت ترین راه راانتخاب کنیم همچنان سنگها وصخره هاروبه سمت بالامیرفتیم خیلی زود دهانه غار ازچشم افتاد ودرطول مسیر مادیگه اسکول رونمیدیدیم وباید جهت غار رو ذهنی وباحدس وگمان میرفتیم وبعد ازپیمودن تقریبا صدمتری دیگه تصمیم جهت راه هم، دست مانبود به جایی رسیده بودیم که باید میدیدیم که از کدام طرف میتوانیم برویم چون همش دیواره هایی بودکه مابدون هیچ ابزاری بایدخودرادراختیارراه قرارمیدادیم. یکی دوجامجبورشدیم صخره عمودی روبالا بریم وقتی بالا رفتیم من خودم جرأت پایین امدن از اون رو نداشتم چون معمولا برای ادم ناشی مثل من بالارفتن ازصخره بانیروی جوانی ممکن بودولی پائین امدن غیرممکن بود. بنابراین مادیگه مجبوربودیم که به سمت بالا وراه ادامه بدیم تا به یه جای لااقل کم خطر برسیم من خودم دیگه به رسیدن به غارفکرنمیکردم فقط میگفتم برسیم به یکجای امن. همین جورصخره هاروبه سمت بالادورمیزدیم بدون اینکه بدونیم دهانه غارکجاست وخودمونو دراختیارمسیری که میتوانستیم برویم قرارداده بودیم به نقطه ای رسیدیم که باید میپریدیم روی یک سنگ که پایین اون پرتگاه خطرناکی بود ولغزش واشتباه مساوی بایک فاجعه بود

ضیاء اون زمان فوتبالیست ورزشکاروقبراق اولین نفرپرید اون طرف سنگ که حوالی اون تقریبا همواربود کمی اون اطراف رو برانداز کرد ؛یادش بخیرمافقط دیدیم ضیا فریاد میزنه اومد جلو باخوشحالی وفریادزنان فقط میگفت بچه هابپریدبیایدخیلی خوشحال فقط دادمیزد تقریبا حدس زدیم که فریاد وخوشحالیش برای چیه :پریدن به اون طرف سنگ که رویه ان همراه باخاک وشن بود یکطرف، پرتگاه پایین هم یکطرف، خلاصه مجیددراج نفردوم پرید که ضیا اونطرف میتونست دست طرفی که میپره روبگیره بعدعلی اباذری واخرین نفرمن بادلگرمی اینکه اونطرف بچه هادستم رومیگیرن اگه کم بیارم :لحظه فراموش نشدنی بود ماجلوی دهانه اسکول رسیده بودیم

تادقایقی همگی درون غاردادوفریاد میزدیم نمیدونم چه احساسی دست داده بودبه همگی  یادم میاد دادمیزدیم مجیدنجفی روصدا میزدیم مجید دوست وهم بازی مابود که همون سال توجنگ اسیر شده بود ومااولین تابستان روبدون  اون تجربه میکردیم 

رفتن به درون غاری که سالها ازراه دورنگاه میکردیم ودرباره اون قصه وافسانه شنیده بودیم برامون خیلی جالب وغرورآفرین بود. ما  نه  هیمالیا رو فتح کرده بودیم و  نه  اورست  را (ضمن پوزش خواهی ازدوستان که اسامی روبدون القاب اقا و جناب خطاب کردم)