پرتقال .............فرشته بهزاد مهر

  خاطرات قدیمی 

ما پِرتقال بوخوردی ییم

 آقامی همرا رَخیف بِه. خیلی وقتان میامِه مایی وَر شب نشین. اسه بنیش کی ننیش. مگه مِشّه؟ کرسی بِن مَنِشت و‌ کف دستانه دِمینگَت پشت سرش. تکیه همدا و چشمانشه هَندی میگیت و هیچ‌ دی نیمی گوت چی یی خاطر  میامی ؟نمی دانم ما دی جوان آدم بِیم. میشی ییم فلفل نمک دمکردین گالشانشی میان بله زودترک‌ بوشوعموجان قاصد به. چله کوچیک تمان نِگرستی مایی سواغاتیانه مِبَرد چالوس فامیلانی مانی بِرِک و یک هفته بماندی تا عید وِمیگرست. مایی اثاث زَرِچ ،کلاس،خشکبار و... به و فامیلانمان دی مایی برک خورد و خوراک مَرِسان. قند ،چایی،شکر....یه سوغاتی هم بِه کو‌ ویشتر از همه اویی چشم‌انتظار بیم. بله «پرتقال». نه این پرتقالان که مزه ی کاه هَمِدیَن. عطری داشت که آدمه مست مِکرد. اولین روزی که پرتقالانه موخوردین پوستانشه سنجاق قفلی همرا می زییم لباسانمانی رو و میشییم میدان. هرکس رد مگرست حرکتی مکردیم بفهمه «ما پرتقال بخوردی ییم» مثلا غمزه مکردیم و پوست پرتقال نِیَه مکردیم یا جوری که ملتفت گرده پوسته بو‌ مکردیم. گاهی چند نفری ما ره که می دیین   پچ پچ مکردن :    « اُ عَه مداری اینان پرتقال بخورین...» 

خلاصه مرکبات، مرکبات قدیم. این جدیدیان اداشه در میورن. یادش خوش

 رخیف=رفیق

هندی میگیت=می بست

گالش=کفش از جنس لاستیک

زرچ=کبک(معمولا جوانتر ها با تله آن را شکار می کردند. شکم پرنده را خالی می کردند و با پر آن را آویزان می کردند چون هوا سرد بود فاسد نمیشد .بعد همراه قاصد ها می فرستادند به شهر)

مرسان=می فرستادند