خاطره ی کش تفنگ.......فرشته بهزاد مهر

کش تفنگ

زمستان سختی به. ورف سنگینی بیامه به تا چینه ای لو.کوچَن دی راه نبه رد گردی.مرحوم  حاج محمد کمال مایی معلم به و مرحوم امیرقلی دایی خانه دی مایی  ملاخانه. سیزده ساله بَم. من و ‌رمضان مرحوم کش تفنگی همرا چوچَک می زیِیم که حاجی کمال مایی مُچه بگیت. کش تفنگانمان توقیف گِرِست. هرچی بوگوتم هَدین، هَنِدا. من دی شیطانِ وَچه بَم از ملاخانه بیامیَم میدان و  در اتاقه اوشانی رو چفت کردم و  قفل  بیزیَم . بیشیَم آقا نیکپوری بالاخانه بوم سنگر بیگیتَم . مِدَنِستَم اگر کبل عباس که کدخدا بِ  ملتفت گرده دخلم بیامی. بیچاره وَچَکان ملاخانه ای میان زندانی گِرِسه بَن و راه فراری هم نِبِ. بی آب و دان و جاییز.چند ساعت بگذشت مردم بیدیَن وچَن دیر کِردیَن. چی گِرِسی؟ خلاصه بیَمیَن و حاج‌کمال خدا بیامرز دری کیلی ره  اون دیم کرد و شاگردان آزاد گِرِسَن. یهو بیدیَم کبل عباس با شلاق چرمی بیَمه بِشه داخل ملاخانه و عصبانی وِگَرِست و  مَنِ بِیدی. بیَمه آقا نیکپوری بومی سر سریع بیشیم ناودانی میان بِنِشتَم. بوگوتم «جلوتر نیا خودمه پرت مینَم».بوگوت «یا حسین» و عقب گرد کرد و بشه. خلاصه تا یک‌ماه پَسینه میانان قایم‌ بَم . دایی عباسم هرروز میَمه مینی پِی تا دَخلَمه بیوره ننه موگوت دِنی بیشیه میدان .لازم به ذکره مینی ماما نیّره خانم اباذری دی اون سال شاگردانی میان دِبه.

کش تفنگ=تیرکمان

چوچک=گنجشگ 

جاییز=سرویس بهداشتی

کیلی=کلید

اون دیم کرد=فرستاد اون طرف

خاطره از پدرم آقای نصرت بهزادمهر مربوط به شصت پنج سال پیش