خاطره ی مرحومه قمری قزوینی....افشین اباذری

اون چند سال پیشان یه روز همسر مرحوم نوروز دا خدابیامرز که ما اوشانه قمری ماما صدا میزی ییم دچار کسالت موبو ؛ پسرشان آقا کیامرث ره صدا مینه موگو میشی اون یکی قمری ای ور موگی یه دوایی شربتی چیزی هدین منی حال بهم بوخوردی ؛  آقا کیامرث دی پا می اسه میا مای منزل موگو منی ننه حال بهم بوخوردی یه دوا هدین زودتر خوب گرده ؛ مادر من دی موشو کمدی که اونه داروخنه خانگی موگوتن دوای مورکه کوروم اشتباهی به جای شربت اکسپکتورانت همیدی آقا کیامرث ؛ این بنده خدا دی  از همه جا بی خبر شربته میبره همیدی مادره موگو بوخور زودتر خوب گیردی ، چشمتان روز بده نینه همین که قاشوقی مورکه کوروم میخوره هر چی بوخورده به بالا میوره ، خدا بیامرز به حدی حالش بد میگرده که وچکانش ترس ده زحله ترک میگردن پیغام همدین منی مادری برک که این چی به هدای مای ماما ره ؟!!!  مای ننه که حالش بدتر گیردی 

مادر من که تازه متوجه اشتباهش میگرده از ناراحتی و اضطراب دست به دعا بر میداره و موگو خدایا قمری ماما ره شفا هدین وگرنه نوروزدای وچن تا عمر دارن منه سرکوفت میزنن از جانب خدا قمری ماما که حالش خیلی وخیم به ، شفا پیدا مینه و منی مادر یه نفس راحت میکشه بعد از خوب گرستن قمری ماما میا مادرمی ور موگو ای سرخورک میخستی یه کاری کنی یه قمری بیشتر میر دنبو ؟ !!  نقشه ات ناکام بماند

این بود داستان ما سرتانه درد بیوردم خدا قمری ماما ره بیامرزه روحش شاد یادش عزیز و گرامی