خاطره استاد رسولی ......فریده میربابایی

با اجازه  اساتید 

داستانک (خاطره ) 

جناب عبدالرضا رسولی 

انقلاب نَگرستِه بِه ، سپاهی دانش بَم ، ( خدمت سربازی ) بِری ، روستایی به گیلانی میان ،شهرودسر نَمش بِه ، یه دَنِه   ملایی روستا بَم ، مکتب خَنه دی ، صباحی و نَمَزی به ....

یه نمزی مکتب خنه ای میان ، کِلَسی  درسی وارد گَرستَم ، ظهری غذا دی کدخدایی مهمان بم .خدا بدارده ، اندین غذارِه خوب بپَته بن ، من دی تا بتانستم بخوردم .همینی کَه بیومیَم سر کلاس ،آی منی خو نگیت ، شاگردانی وچنه تکلیف هدام ،خودوم دی سرم دنگتم میزی سر بخوتم .

بی صَحَبی خو  دِه سنگین نگرسته به ، یه دِتَری آن میان ، ( فاطمه ) نامی مَنه خو دِ بیدار کِرد و بوگوت : مدادوم توک نِداره ، منی دی خرچنگ کله بیدار گرست ، مدادِه ، تراشه ، او دِ  هَگیتَم ، مدادشِه بتراشستَم .

دِوَره اورِه وِتِر دَر شوم ،بُشو بَنیش جاتی سَر .....

تابِتانِستم اورِه نهیب بیزیَم .( مِداری دَمَغ ) دمق گردی ....

فردایی روزی دِوَره خو منه بیگیت ، مَسَم بوشوم سَرم دِنگَنم 

میزی سر کَه دِتَرَک سرساب ( ملتفت ) گَرست ، یه وچه یِ بالشی منی بِرِه بیوردِه بِه ....

بوگوت : آقا جان ، این بالِشه ،هگیر دِنگن سَرتی زیر ، سرتانی دورد نگیرَه .....

یَک درسَ بزرگی این وَچه شُوش سالَه  جوان نُمُرد منه هدی ، دی عنایتَ او تلنگری بِه مَنه،  زین پس مکتبه ، مکتب خَنه دی عاشوق گرستم ....

خدا خودَش مِدانه هر وخت فاطمه و کارانش یود میارُم ، هم خدا دی ، هم فاطمه دی مِخوام منه ببخشون ....

این دی بوگوم : جبران اون کارمه ، روستاشانی بِری ،وسی زحمت بِکِشِستَم ....

چندین سالانی میش دی با زن جانُم بیشییِم اون روستا رِه بِیدییِم ....

فاطمه دی همسر اختیار کرده به ، خدا اورِه بِداره سه اولاد دی داشت .

خدا همتان بداره ....

-----------------------------------------------‐--

نَمَزی : غروب ، عصر  

خرچنگی کله: عصبانی شدن 

وِتِردَر شوم : نهیب زدم

دمغ ، دمق : ناراحت .پَکَر

سَر ساب : متوجه شدن هم معنی با ملتفت 

شوش سالَه : شش ساله 

مِدانه : می داند 

عاشوق : عاشق