خاطره ی کار و کارگری...افشین اباذری

نیمروز یکی از روزهای زیبای خرداد ماه سال شصت و هفت یا شصت هشت خوب خاطرم نیه ، من و پسرعموم که من ده یخورده بزرگتر به ، منزل مرحوم پورمولایی باغچه روبروی منزل نیازدا خدابیامرز کار میکردیم ساعت حوالی یک بعد الظهر صاحبخانه صدا بزه آقایان اباذری بفرمایین ناهار سرد موبو ، ما دی دسه پره بوشوردیم بیامی ایم اوشانی پیله ایوانی میان بیدی ایم خدابیامرز خانمشان چه تدارکی بیدیه ناهاری برک ، همه سفره ی سر نشتین مای منتظرن نیم نگاهی به سفره ی دور بنگتیم بیدی ایم ای قدرت خدا دور تا دور سفره دترکان قد و نیم قد نشتین ، خوب نفهمستیم همشان خدابیامرزی دتران بن یا خوهرزا ببرزایانش دی بن ؛

سرتانه درد نیورم همین چاق سلامتی کردیم بیشی ایم سروقته سفره و صرف ناهار ؛ تقچه ی سری رادیو با صدای رسا بوگوت " دید دیرید دیدید دیرید ... برنامه ی کار و کارگر ، کارگران عزیز سلام خسته نباشید امیدوارم هر کجا که هستین خوب و خوش و سلامت باشین " همچین که مجری رادیو در حال گپ بیزین به ، سکوت عجیبی فضای خنه ره بیگیت یه نگاه به پسرعموم کردم بیدی یم دیمانش سرخ و سفید گرستیه یه نگاه به سفره ی دور کردم بیدی یم دترکان میخان خنده ده منفجر گردن بزور جلوی خودشانی بیگیتین ؛ آگ درکی رادیو گرده الان چه وقته برنامه پخش کردن به !! ناهار دماغمان ده درامه ،  اسه خودمه دی مرگ خنده بیگیتی نیمیتنم خودمی جلوره بدارم خلاصه اون روز نفهمستیم چی بوخوردیم !!

این خاطره بیاد ماندنی از منزل مرحوم پورمولایی مای برک بماند روحشان شاد ...