سقوط آزاد علیمردانی ماشین دِ .........سیده فریده میربابایی

سلام و عرض ادب

 بو گوتین علیمردان ، من دی یه خطره یاد آمه بوگوم شُمَره : خیلی سال پیش مَس بیوم تهران ثبت نام دانشگاهی بَرِک ،جمعه روزی به ،بزرگین برارم بو گوت : ۱۶ متری امیری کاری دَرَم . علیمردان خان بگو  اوجه فلان ساعت تو   ره پیَده کِنه ، میوم توره سوار مِنَم ، سرا همیدیم فلان خواهری منزل (پیَر ، مَرَم دی طالقان ) ....

خَلَصه مسافران یکی یکی به مقصدشَن می رِسِسَن و پیَده می گرستن . منی نوبت کو بِرِسی ( سی متری خیابان دی باریک به ) علیمردان مَس دوبل پارک کنه تا هم ماشینان  راحت رد گردن هم من دی آسان پیَده گردم . خیابان دی یه طرفه . ماشینه ببَرد جلو ، بیورد عقب ، چندین بار دی تکرار کِرد بلکه دوبله کامل انجام هَدی ، دفعه آخری بداشت و بوگوت آبجی پیَده گَرد ، من دی کو بَک و بار اوزانم به ، همین کو در ماشینه واز کردم ، خبر از هیچی ره ندوشتوم (جُو پت و پهن)  دو پا  دِکتَم اویی جویی میان ، او دی آیینَنی بغل  نیَه موکورد بِینِه من چی گِرِسَم ، بِیدی پیدام نی ؟ آخر سر دی بییَمه پایین بوگوت آبجی  ساقی؟ ، بوگوتم از لطف شما مِداری