اندود ......آزیتا جعفری

سری بزنیم به گذشته که در میر خونه ها  کاه گل بود  و نان پختن در خانه ها انجام میشد و همه در خانه ها تنورسان داشتند در تابستان که از شمال مهاجرت میکردیم به میر با سیمرغ بابا ساعت ۱۲ شب حرکت میکردیم و صبح میرسیدیم  بارها رو با الاغ و قاطر تا کابار میبردیم و چند روزی طول میکشید که بارها را جا به جا کنیم بعد از چند روز گروهی از خانم های هنرمند و با محبت میر رو خبر میکردیم که بیان اندود کنند  آی دیدنی بود اندود کردن برای خودشون ملات کاه و گل درست میکردند و میپاشیدند به کف بعد با سنگ اون رو صیغل میدادند و چه هنرمندانه  من همیشه میگفتم میزارید من هم این کارو انجام بدم موگوتن البت تو دی یک کمی گل هگیر بریز کف بینیم چه کاره ای  من دی همین کارو میکردم اما خنده میکردن و موگوتن ببه جان این تویی کار نیه  من دی عقب نشینی میکردم و پهلوشان منیشتم و به حرفهای سراسر از مهر و محبتشون گوش مکردم  هنوز جملاتشون تو گوشم دره موگوتن صبح که از خو پا میسیم صبحانه رو مخوریم غذامانه فیتیله ایی سر دمینگنیم تا خورشتمان خوجیر روغن سوا کنه جارو میزنیم رختانمانه موشوریم و مخلفات سفره رو هم درست مینیم سالاد و سبزی خوردن و ماست و خیار همه رو آماده منیم  تا میاییم سر کار مایی مردک  و مایی وچان همه چیزشان آماده بو بعد هم کار بیرون رو انجام همدیم کار بیرون رو هم با اون کار سخت و سنگین با نیروی زیادی سعی منیم خوب انجام هدیم و واقعا هم کارشون حرف نداشت چقدر دلسوزانه کار انجام میدادند اصلا در کارشون تقلب نبه اندود که میکردن دوباره پایسمیستن نگاه میکردن که جایی خالی از ملات نبو  برامون از زندگی و مشکلاتش موگوتن که در زندگی باید صرفه جویی کنید و همیشه خودتانی برا پس انداز داشته بین با مشکلات کنار بیاین خودتانه نبازین شوهرانتانی همراه بیشتر از دو روز قهر نکننین قهر طولانی خجیر نیه محبت رو کم منه خلاصه کو هم هنرشان هنر به هم حرفاشان حرف درست و حسابی به که واقعا مایی به درد که خیلی بخورد تا مرحله بعدی و داستان بعدی آزیتا جعفری